Menigmaal hebben ouders
die met 'jeugdzorg' te maken hebben het over 'terreur', 'kinderroof', 'leugens'
en meer van dergelijke termen. Sommige ouders schrijven het op. Het proefschrift
van René Clarijs, november 2013, was ook duidelijk: 'Tiranie in de
Jeugdzorg"…
In 1989 was er al een
groep die zich 'verontruste ouders' noemden, die een blaadje genaamd 'De Wervelwind'
verspreiden. Die ouders maakten zich toen al zorgen over het gedrag van
jeugdzorginstanties die meer weg hadden van kinderrovers en vergeleken die met
de Rattenvanger van Hamelen.
Om
misstanden aan de kaak te stellen zijn er vele publicaties geweest. Veelal wordt echter door overheidsingrijpen
dan wel ingrijpen van justitie die websites of publicaties verboden. Ik geef
een paar voorbeelden: 'De Wervelwind'
werd door ronduit chantage door een kinderrechter het zwijgen opgelegd, u kunt de brief van die kinderrechter nalezen
op de laatste bladzijde (brief kinderrechter J. Bartels 14-07-1989).
In
1996 schreef Gerrit van Bijsterveld een boek getiteld "Ik wil mijn
kinderen zien"… het mocht niet baten.
Met
de opkomst van internet kwamen er vele groepjes (o.a. Hyves, FB), websites enz.
enz. Diverse stichtingen kwamen en
gingen weer even snel.
De
reacties vanuit jeugdzorg en kinderrechters waren steeds dezelfde: ouders
werden gechanteerd over de rug van hun kinderen c.q. omgang met hen dan wel
voor de rechter gedaagd. Zelfs prof.Heertje ontkwam er niet aan in zijn publicaties, waarin hij namen van de liegende
en bedriegende gezinsvoogden ronduit noemde: die namen moesten verwijderd
worden uit zijn publicaties, de namen van de verantwoordelijke leidinggevende
enz. mochten wel genoemd worden. Ik schreef er 2 artikelen
over in mei 2014.
Deze
maand nog werd een moeder die teveel
tweets had verstuurd over het ware gezicht van
BJZ voor de strafrechter gedaagd: het OM nam de aangiften van BJZ wel serieus,
de aangiften van deze moeder tegen BJZ-medewerkers wegens hun laster en
leugenpraatjes over moeder, werden direct geseponeerd! De strafrechter deed gelukkig wel aan 'waarheidsvinding':
geen straf dus! De familierechter echter nog steeds niet: nog steeds komt haar
kind niet terug en blijft BJZ volharden in de 'parasietenwaan': let wel: géén
parasiet en geen waan, beiden vastgesteld door artsen en psychiater….Zie hier
haar website!
Het
kan echter altijd nog erger: je schrijft als vader, die al 11 jaar zijn kind
niet gezien heeft, een boek en
publiceert daarin gewoonweg de waarheid: de stukken van BJZ en rechters met de
namen er in van de verantwoordelijken. Je boek wordt vervolgens door de
rechters verboden: de waarheid mag NIET gezegd worden. De GroningerKrant
publiceerde onderstaand artikel
op 19-06-2016. De waarheid, die deze vader aardig door heeft (er wordt niets
gedaan aan terugplaatsing van kinderen….!) mag eigenlijk niet gezegd worden.
Hier onder de complete tekst.
Onwelgevallig
boek wordt verboden; auteur wordt monddood gemaakt
De
auteur van het boek ‘De Rotterdamse Babyroof’ heeft van de rechter een
publicatieverbod gekregen. Er hangt hem een straf van 8 maanden boven het
hoofd. In het boek heeft de auteur een uitgebreide verslaggeving bijgehouden
van de uithuisplaatsing van zijn zoontje. Iedereen die daar professioneel bij
betrokken is geweest, wordt met naam en toenaam genoemd in het boek. Ook
verwijst hij naar jurisprudentie, wetgeving, protocollen en hoe het wel moet.
“Kappen
nou met publiceren, anders sluiten we je 8 maanden op”
De auteur
vindt dat hij op deze manier monddood wordt gemaakt door justitie die niet wil
dat de onwelgevallige literatuur een groot publiek zou bereiken. De huidige
situatie doet hem bijna denken aan landen waar het vrije woord ook niet op
prijs wordt gesteld.
De
auteur procedeert al ruim 11 jaar en heeft nog diverse juridische zaken lopen
om zijn zoontje terug te krijgen. Maar tot nu toe zijn die rechtszaken (o.a. 1,2) zo goed als kansloos gebleken. Hij wordt
meegezogen in een krankzinnige werkelijkheid van geheime procedures, corruptie
en liegende hulpverleners. Jeugdzorg en de kinderrechters gaan echter niet mee
met de argumentering van de auteur en hebben hem zelfs een contactverbod met de
pleegouders opgelegd. Volgens de auteur heeft dit Nederlandse systeem van
hulpverlening maar één doel: zijn zoon moet koste wat kost in een pleeggezin
blijven en hij mag nooit meer terug naar zijn familie. Saillant detail:
De jongen (12) geeft al jaren aan zijn vader weer te willen zien.
“Baantjes
op de tocht”
Het
familierecht in Nederland lijkt een verborgen agenda te hebben gelet op de vele
gelijkgestemde reacties die op de redactie van de Groninger Krant zijn
binnengekomen naar aanleiding van een advertentie in het NRC. De strekking van deze verhalen zijn
bijna allemaal gelijk. Kinderen worden veelal ten onrechte bij hun ouders
weggehaald, fouten worden zelden bekend of hersteld, er wordt geen
feitenonderzoek gedaan en geen hoor en wederhoor toegepast.
“Het is een bizarre paradox: er is geen geld en tijd om aan
terugplaatsing met de ouder(s) te werken”, zegt de auteur, “met als gevolg dat
kinderen jarenlang onnodig in instellingen of pleeggezinnen blijven. Wat bovendien
vele malen duurder is. Wie snapt dit nog?” Kinderpsychologen hebben vastgesteld
dat ouders bij uit huis geplaatste kinderen hun kroost minimaal drie keer per
week moeten zien om een band op te bouwen of in stand te houden. In praktijk
worden de ouders met een (paar) uur contact per maand met hun kind afgescheept.
De auteur:
“Tegen de rechters zei Jeugdzorg destijds: moeder kan de zorg niet aan en de
vader is toch niet belangrijk. Vervolgens riepen diverse rechters mij niet op
en werd van alles achter mijn rug om beslist. Tegenwoordig is een
netwerkscreening (onderzoek naar de mogelijkheid van terugplaatsing bij
de familie van het kind) verplicht, maar wat heb ik daar nu aan?”
Eerder
wees de rechtbank
van Rotterdam een
miljoenenclaim tegen jeugdzorg van de auteur af. De auteur procedeert nu tegen
de Staat.
Klokkenluider
De auteur
van het boek kan geen gehoor vinden bij de Nationale Ombudsman of het
Huis voor de Klokkenluiders , omdat er wereldwijd verschil bestaat in de definitie
voor klokkenluiders. De
wetgever heeft gekozen voor een persoon die vanuit een werkrelatie aan de
publieke bel trekt. De Verenigde Naties hanteren een veel bredere
definitie van de
klokkenluider en stelt niet de eis van de werkrelatie. Nederland heeft het
anti-corruptieverdrag weliswaar ondertekend en vervolgens geratificeerd in
2006. Toch worden termen als ‘maatschappelijk belang’ en ‘redelijk vermoeden’
ook genoemd op de website van het
Adviespunt voor Klokkenluiders.
“Ik ben in
het systeem niet anoniem, mijn kind wordt feitelijk door Jeugdzorg gegijzeld en
ik word juridisch niet beschermd voor het melden van de maatschappelijke
misstanden.” De man heeft afgelopen jaren tientallen instanties aangeschreven
over de diverse misstanden in de Jeugdzorg. “Niemand grijpt in, want niemand is
en voelt zich verantwoordelijk. Dat is typisch de Nederlandse jeugdzorg.” Aldus
de auteur.
Verder
ten strijde
De man
heeft een belangrijke herzieningsprocedure lopen om omgang weer op te starten,
nadat de Hoge
Raad vorig jaar
voor het eerst naar de zaak keek. Gevolg: Cassatie voor de man eindelijk een
ander Gerechtshof in september dit jaar. “Iedereen bij Jeugdzorg en de
rechtbank Rotterdam weet dat ik rechten studeer om advocaat te worden. Ik wil
ouders en kinderen bijstaan tegen de uithuisplaatsingsmanie van Jeugdzorg en de
slapende rechters.”
De
rechtbank Rotterdam heeft echter geen verbod uitgesproken en met onmiddellijke
werking en zodoende blijft het boek officieel dus nog te koop gedurende het
hoger beroep.
Lees meer: http://www.groningerkrant.nl/2016/06/onwelgevallig-boek-wordt-verboden-auteur-wordt-monddood-gemaakt/#ixzz4CRZiOhop
Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial No Derivatives
Er is nog een klein
gelukje: tot het hoger beroep, is het boek nog steeds te koop en te bestellen
bij de auteur à raison van 25 € op rekening NL26ABNA0480896798 (op naam van Rotterdamse Babyroof) + je
NAW-gegevens (€25 incl. verzendkosten)
De Groninger Krant was zo aardig om nog enige
links naar enige van hun artikelen toe te sturen. Zonder nadere toelichting geef ik u die ter
kennisname:
Hoe treurig bovenstaand verhaal ook is,
helaas is er 'niets nieuws onder de zon': steeds worden er kinderen uit huis
geplaatst en er wordt er niets gedaan om de kinderen weer terug te plaatsen bij
de echte, liefhebbende, ouders. Ik
memoreer maar even Leander (zoon van Arlette Heskes, wel bekend op internet…
Leander mag niet terug naar moeder en vader, voor haar dochter mankeert deze
moeder niets….(zelfde partner, zelfde huis + omstandigheden) en Yunus (u weet
wel: dat jongetje met 'mishandelende ' ouders, alleen voor hem, niet voor zijn
2 broers) In deze beide zaken zijn de
pleegouders medewerkers van de jeugdzorg-industrie en werden de kinderen
gewoonweg beloofd aan de pleegouders! Ik kan hier nog een reeks zaken noemen,
maar daar wordt u, geachte lezer, niet vrolijk van.
De WAARHEID
Uit het hele gedrag van de jeugdzorg-industrie, of dit nu BJZ,
pleegzorg, Veilig Thuis of Raad voor de Kinderbescherming heet, blijkt dat men
een hekel heeft aan de waarheid en feiten negeert, verdraait enz. Mochten ouders
of ouder-ondersteuners zaken publiceren, dan moet er alles aan gedaan worden om
die het zwijgen op te leggen.
Er zijn ook meerdere procedures gevoerd om tot betere
waarheidsvinding te komen, sterker nog, de Centrale Raad voor Beroep
(gelijkwaardig aan de Hoge Raad!!)
oordeelde meerdere malen dat de rechter die zich uitspreekt over OTS of
UHP de indicatiebesluiten daartoe dient te toetsen aan de hand van de kwaliteitsvereisten
van de AwB (dat is dus: 'juistheid van feiten', 'gedegen onderzoek', 'alle feiten
aan alle partijen bekend zijn', 'een duidelijk doel hebben' enz. zie verder
blz. 34-36 van mijn 'Nico Mul's link). Ondanks dat dit al in 2008 vaste
jurisprudentie werd, legden kinderrechters deze naast zich neer. Sterker nog,
er zijn kinderrechters die gewoonweg stellen "ik doe niet aan
waarheidsvinding", dit ondanks de wettelijke taak van rechters…(art. Rv.21-22).
De alom bekende familierechtadvocaat mr. ir. P. Prinsen schreef hier recentelijk nog een artikel over in de nieuwsbrief van de stichting
KOG.
Klachten indienen
Om de 'waarheid' van de jeugdzorg-instanties te onderstrepen ziet
men vaak de zin 'de gedragsdeskundige is bij het team betrokken geweest'. Veelal wordt de naam van deze persoon
angstvallig geheim gehouden. Sommige, doorzettende en doortastende, ouders proberen, vaak succesvol, juist die gedragsdeskundigen aan te klagen
bij hun beroepscolleges (Tuchtcollege voor de Gezondheidszorg, NIP of NVO).
Ik schreef ooit een soort gebruiksaanwijzing over het indienen van klachten. Volhoudende ouders krijgen dan ook
steeds meer successen. Om enige voorbeelden
aan te halen: zie de eerder genoemde moeder van de 'parasietenwaan' en zie (van een andere moeder, die 'psychotisch' zou zijn, ondanks het tegendeel van deskundigen die wél onderzoek deden dat vervolgens genegeerd werd door Raad en Rechters!) deze
uitspraak van het beroepscollege van het NIP: er wordt gewoonweg gehakt gemaakt
van de psycholoog… en dat terwijl deze een 'ouderschapsonderzoek' deed op last
van een gerechtshof en als 'betrouwbaar extern deskundige' zou moeten gelden…
ze nam klakkeloos beweringen van anderen over en negeerde deskundigen….een
BERISPING voor deze psychologe! U ziet de lange duur van de procedure en het
volhouden van deze bewonderenswaardige moeder…. En nu moet ze nog opnieuw gaan
procederen om haar kind terug te krijgen…. De lariekoek van zowel Raad als deze
externe deskundigen hebben haar jarenlang haar kind ontnomen (uitgezonderd een
bescheiden omgangsregeling).
Een nieuwe manier van aanklagen zou kunnen zijn om jeugdzorgmedewerkers
aan te pakken aan de hand van hun eigen protocollen, men moet dan echter wel
klagen bij de gemeenten en bijvoorbeeld de College Bescherming Persoonsgegevens
Hierbij 2 rapporten van deze instantie over BJZ-Limburg en BJZ- Noord-Holland. De rapporten spreken duidelijke taal.
Is er nog hoop?
Soms wordt gezegd dat de waarheid zal zegevieren. Wat jeugdzorg
betreft is het nu inmiddels een reeks van meer dan 50 jaar waar men leugen op
leugen stapelt, ouders protesteren en men gaat na een paar sussende woorden van
politici als 'het heeft onze aandacht' of 'wij veranderen de wetgeving' al dan
niet gevolgd door naamveranderingsoperaties van de instanties, gewoon verder op
dezelfde voet: kinderen worden ont-ouderd, ouders worden tot wanhoop gedreven….
Ouders komen wederom in protest. Zo is er aanstaande woensdag 29-06-2016
14.00 tot 17.00 u een manifestatie op het bekende Malieveld in Den Haag. Het thema is de 'waarheidsvinding'!
De Tweede Kamerleden mw.V. Bergkamp en mw. B.I. van der Burg
willen graag verzonnen dan wel leugenachtige 'feiten' van JZ-instanties op papier
hebben (adres: Tweede Kamer, Postbus 20018, 2500EA Den Haag)
Ik hoop dat de manifestatie in Den Haag en het handelen van de
Tweede Kamer zal bijdragen tot een eind aan de terreur van jeugdzorg en herstel
van familiebanden voor die 500.000 kinderen in Nederland die een van hun ouders
niet MOGEN / KUNNEN zien 'dank zij jeugdzorg'!
Ceterum censeo
BJZ esse delendam (naar Cato Maior)