PRAKTIJK VAN JEUGDZORG 3

Ik beloofde in het begin van deze blog om meer praktijkverhalen te publiceren. Hieronder treft u een zeer recent verhaal aan, van een hooggeschoolde moeder met een maatschappelijke positie en een voorbeeld van hoe 'meldingen', zónder enige waarheidsvinding, bijna geleid hebben tot een uithuisplaatsing van een 6 weken oude baby. De moeder vroeg onder andere bij mij informatie. Ik gaf het advies dat er 2 opties waren:

U  wacht af en gaat de (juridische) strijd aan.

U verlaat het land en blijft 17 jaar en 10 maanden weg.

De moeder koos voor optie 2, zij heeft althans haar verblijfplaats verruild voor een andere. Dit is tot nu toe een zeer verstandige keuze gebleken.

Let u ook op de details: hoe BJZ /AMK er niet voor schroomde om te zéggen dat er allerlei uitspraken waren, terwijl het verzoek OTS  nog gedaan moest worden….'met leugen en bedrog kinderen uit huis plaatsen' zeggen ouders wel eens… het gaat nog steeds door!

Lees haar verhaal:

Van de afgelopen bijna 24 jaar heb ik 20 jaar in het buitenland gewoond, waarvan nu bijna 13 jaar in een en hetzelfde land.

In het begin van dit jaar kreeg ik een baby. Na zorgvuldige afweging heb ik ervoor gekozen om mijn kindje in Nederland geboren te laten worden. Dit vooral wegens de goede toegankelijkheid van de gezondheidszorg. Ik was er wel eens op gewezen dat Nederland totalitaire trekken aan het krijgen is, maar wist niets over de jeugdzorgproblematiek.

 

Ik bracht de laatste maanden van mijn –overigens zeer voorspoedige- zwangerschap in de woning die ik nog in Nederland heb door. Familie heb ik helaas niet, maar het lukte mij goed om oude contacten aan te halen en nieuwe aan te gaan. Ik ontving veel praktische steun, zowel van bekenden in Nederland als van uit het buitenland overgekomen vrienden. Ik ben een alleenstaande moeder die haar zaken prima op orde heeft, gezegend is met een uitstekende gezondheid en conditie en van een prachtig en gezond kindje beviel.

Echter, ik werd op pijnlijke wijze met Jeugdzorg en de toch nog conservatieve tendensen in de Nederlandse samenleving geconfronteerd.

Ik had ervoor gekozen om te bevallen in een van oudsher conservatief-protestants ziekenhuis. Een dergelijk ziekenhuis is wellicht niet de ideale keuze voor een alleenstaande moeder. Een week voor de bevalling was ik op eigen verzoek ter observatie opgenomen omdat de groei van mijn baby wat leek te stagneren. In die periode kreeg ik de maatschappelijk werkster van het ziekenhuis aan mijn bed.

Eén uur voor de geboorte

 

Omdat kraamhulp niet door mijn buitenlandse verzekeraar vergoed wordt en ik deze dus zelf zou moeten bekostigen zou zij wellicht wegen weten om voordelige kraamhulp te krijgen. Haar eerste vraag was echter wanneer ik weer naar het buitenland terug zou gaan en gaandeweg merkte ik dat zij mij in een traject voor zwak-sociale moeders probeerde te duwen. Krap een uur voor de geboorte kwam zij nog eens aan mijn bed om me op de hoogte te stellen van het traject ‘krachtig ouderschap’.

 

Op mijn vraag wat zij dan concreet vreesde dat fout kon gaan, kreeg ik het antwoord dat zij bij bepaalde categorieën patiënten langsging en dat ik tot de categorieën alleenstaand, ouder en iemand met veel opleiding die wellicht niet zoveel intuïtie heeft hoorde. Op wat haar concrete zorg was moest zij het antwoord schuldig blijven. Na de geboorte heb ik haar tijdens een gesprek waarbij zij steeds nerveuzer werd gezegd dat gesprekken tussen haar en mij zinloos zijn. De maatschappelijk werkster verliet met een hoogrood gezicht mijn kamer en ik heb nooit meer iets van haar vernomen, althans niet rechtstreeks.
 

 

Mijn thuiskomst was prettig. Ik werd verwelkomd door bloemen van verschillende buren (die ik ook geboortekaartjes had gestuurd, ook al heeft iedereen in deze straat zijn eigen leven), vrienden zorgden voor mij en mijn kindje en ik kreeg regelmatig bezoek.

Bij thuiskomst bleek ook dat de maatschappelijk werkster van het ziekenhuis achter mijn rug om bij Kraamzorg, Consultatiebureau en huisarts een sfeer tegen mij probeerde te scheppen. Dat ergerde voornoemde organisaties, die vonden dat alles prima in orde was bij en met mij, hetgeen zij op hun beurt, na dit eerst aan mij gevraagd te hebben, terugkoppelden aan het ziekenhuis.

Ik had en heb mijn gedachten over deze maatschappelijk werkster die specifiek op de kraamafdeling werkt en toegang heeft tot, naar haar inschatting, kwetsbare zwangeren en moeders. Ik besloot echter om geen klacht tegen het ziekenhuis in te dienen en in plaats daarvan de negatieve ervaring in het ziekenhuis proberen te vergeten en onbekommerd van mijn kindje te genieten.

Enkele dagen na dat besluit kwam ik in contact met Jeugdzorg c.s.

Schaduwzijde van mijn verblijf in Nederland was een geërfd sluimerend conflict met de naaste buren. Dat is ooit als een twist over een gemeenschappelijk bouwkundig belang begonnen.

 

Politie

 

Steeds vaker belden politieagenten ’s avonds laat aan om op vermeende overlast van mijn hondje te wijzen, sommige agenten waren wel heel partijdig en een gaf bij het aanbellen een hele ‘belkannonade’ en schreeuwde het bijna uit toen ik opendeed. Ik zou mijn hondje ’s nachts los laten lopen in de tuin en daar zou hij dan lopen te blaffen. Elke keer als de buurvrouw de meldkamer belde zou de politie bij mij aanbellen. Echter, zowel hond als ik slapen ‘s nachts.

 

De hond heeft een royale bench binnen, wat hij als zijn ‘huisje’ beschouwt en zodra hij daarin zit is hij rustig. Onlangs kreeg ik nog het compliment dat het zo’n leuk, levendig hondje is, maar dat hij nauwelijks blaft, op een enkel vrolijk blafje overdag na om b.v. uit te drukken dat hij wil spelen.  Op een gegeven moment belde de ‘boze buurvrouw’ mij en beet me toe  "als die hond nog een keer blaft sla ik jou en je hond helemaal in elkaar".

 

Toen ik 8 maanden zwanger was werd ’s avonds laat zo hard op de voorgevel van mijn huis gebonkt dat ik dacht dat deze in zou gaan. Naar mijn indruk deed de buurvrouw dat. Ik heb toen 112 gebeld en sprak met politieagenten die niet uit mijn woonplaats kwamen en die de zaak wel serieus namen. Zij zagen voetafdrukken in de verse sneeuw en leken mij te geloven. Later heb ik aangifte van deze bedreigingen gedaan en is proces verbaal opgemaakt.

Nog later bleek mij dat twee familieleden van deze buren bij de politie in mijn woonplaats werken en dat deze relaties werden ingezet om mij het leven moeilijk te maken. Ik heb tegen het optreden van een van de partijdige politieagenten een klacht ingediend bij de politie en een van de familieleden van de buren (een neef) is berispt. Buren en hun neef hadden inmiddels echter al de Jeugdzorgmachine in werking gezet en de klachtbehandelaar deed daar nogal lacherig over, daar kon hij niet op ingaan, "dat was nu aan de wijsheid van de Kinderbescherming".

De politie heeft, tegen mijn wens, toch de buurtbemiddeling ingeschakeld. Krap 2 weken voor de bevalling stond deze ’s avonds rond 21.00 u. onaangekondigd op de stoep. Ik heb hen gezegd dat ik geen belangstelling voor bemiddeling had en bovendien hoogzwanger was. Toen ik 2 dagen voor de bevalling net even thuis was uit het ziekenhuis waar ik ter observatie lag, vond ik een brief van de buurtbemiddeling met het verzoek te bemiddelen wegens vermeende overlast van mijn hond (het ging altijd over mijn hond, nooit over mijn kind, zoals later beweerd werd).

 

Drammerige houding

 

Ondanks deze ‘doordrammerige’ houding, heb ik direct de buurtbemiddeling gemeld en nogmaals medegedeeld dat ik slechts rust wil en geen bemiddeling en dat ik bovendien op het punt van bevallen stond. Ik denk dat weinig hoogzwangeren zelf nog contact zoeken om zoiets mede te delen. De buurtbemiddeling nam direct aan dat ik niet in bemiddeling geïnteresseerd was en dankte mij voor mijn bericht. Later werd door de politie en BJZ beweerd dat de buurtbemiddeling geen contact met mij kreeg.

Toen ik ook na mijn bevalling steeds maar ’s avonds laat door deze buren en politie werd lastiggevallen, heb ik ’s avonds de deurbel uitgeschakeld om rust voor mij en mijn kindje te creëren (een zwangere/moeder die alleen woont moet zich immers zelf afschermen, niemand anders doet dit voor haar, men staat maar direct voor haar neus), na aan de zo partijdige agenten bericht te hebben dat ik alleen nog maar op de klachten over de vermeende overlast inging als zij meer officiële stappen tegen mij zouden nemen (een boete).  

 

Na de geboorte

Kort na de geboorte van mijn kindje kwam de politie overdag aan de deur. Ook hij opende het gesprek met de klachten over mijn hond. Hij begon echter plotseling te vragen naar mijn dochtertje’s vader, waar zij geboren is en wie mijn huisarts is. Ik merkte dat hij erop gebrand was deze informatie te krijgen. Mij bevreemdde dit optreden en ik vermoedde wel dat er een verband was met de buren, die naar mijn indruk zeer nieuwsgierig zijn naar mijn leven.

Medio maart jl. schreeuwde de buurman over de afscheiding van de tuinen “Ik waarschuw je, als die hond nog één keer blaft of als je ’s nachts nog een keer de plee doortrekt dan maak ik je leven tot een hel”.

De dag na dit dreigement volgden meldingen bij het AMK van dit gezin en hun bij de politie werkzame en door zijn werkgever als partijdig berispte neef. De ‘zorg’ was dat ik volgens de buren zo’n geïsoleerd leven zou leiden. In de excuusbrief van de politie staat over het bezoek van de meldende neef van de buurvrouw

 

“De betreffende politieman verklaarde dat zijn tante, uw buurvrouw, erg verdrietig was omdat zij ten einde raad was door de overlast van uw hond (blaffen in de nachtelijke uren)” en “Omdat u de deur niet wilde opendoen, waar hij overigens wel begrip voor had omdat hij een vreemde voor u was en geen uniform droeg, besloot hij zich kenbaar te maken als politieambtenaar (legitimeren en mondeling aangegeven) zodat u geen vrees hoefde te hebben. U opende hierop de deur en hij probeerde met u in gesprek te komen aangaande de overlast en een mogelijke oplossing hiervoor. Dit korte gesprek verliep, in zijn beleving, niet optimaal” In het AMK-rapport wordt dit “Moeder heeft geen netwerk, woont in het buitenland (opmerking: hoe kan een vreemde dit weten?). De heer MELDER heeft moeder aangesproken. Moeder staat MELDER enkel door brievenbus te woord”.

Ik had, volgens de wijkagent, weinig felicitatiekaarten in mijn woonkamer (het waren er zo’n 25 en dat al diegenen die mij bezocht en gebeld hadden niet ook nog eens een kaart stuurden en dat er ook sociale media bestaan is kennelijk niet bij deze mensen opgekomen). In het AMK-rapport: “De wijkagent is wel binnen geweest” en “Er zijn weinig felicitatiekaarten in huis”, wordt in de beschikking van de Kinderrechter:  “Aan de politie wordt geen toegang tot het huis verleend” en “Het is de politie wel opgevallen dat er nauwelijks felicitatiekaarten i.v.m. de geboorte van [dochter] in haar huis lijken te staan”.

 

Ook zou ik meerdere malen per dag met de auto wegrijden en mijn dochtertje alleen laten (de twee keer dat ik een kwartier wegreed heen en terug naar de lokale garage waren er echter mensen bij mijn dochter, hetgeen ik ook aan de RvdK gemeld heb. Dit is echter niet nagetrokken).

 

Het AMK

Nog weer een dag later kwam er, toen ik net met mijn kindje van het consultatiebureau thuiskwam, een zeer zoetsappige medewerkster van het AMK met een opvallend grote en zo te zien bijna lege aktetas aanlopen. Er waren zorgen gemeld en zij wilde met mij praten. Ik verzocht haar om deze zorgen op schrift te zetten alvorens ik hierop in zou gaan en vertrok met mijn kindje naar een volgende afspraak, zoals gepland.

Net nadat ik diezelfde avond thuis was gekomen, belde een medewerkster van de Raad voor de Kinderbescherming aan met de wens met mij te praten. Ik weigerde en hield vol dat ik een schriftelijk gemotiveerde uitnodiging voor een dergelijk gesprek wilde. Daarop verschafte deze medewerkster met een collega en een medewerkster van Bureau Jeugdzorg zich met hulp van de twee politieagenten tegen mijn uitdrukkelijke wil de toegang tot mijn woning toen ik mijn kindje stond te verschonen. Achteraf bleek mij dat de AMK-medewerkster eerder die dag de sleutel aan bevriende buren een paar huizen verderop  had afgetroggeld.

 

VOTS

 

Er stonden 5 mensen in mijn slaapkamer terwijl ik mijn dochtertje stond te verschonen. Zij deelden mede dat zij een op diezelfde dag uitgesproken beschikking tot VOTS hadden en wilden dat ik mijn dochter zo op de commode liet liggen om onmiddellijk aandacht aan hen te besteden. Ik merkte op dat dat niet in het belang van het kind is, terwijl zij daar toch voor staan. Ik zorgde verder voor mijn dochter en onder de dreiging mijn kind van mij af te nemen werd ik tot een gesprek gedwongen. Zij konden geen bewijs van een rechterlijke uitspraak, dan wel enige machtiging tot binnentreden overleggen. Ik stond daar alleen met mijn 6 weken oude kindje en belde een kennis die vlakbij woont met het verzoek om te komen.

 

Drie minuten

 

 

Ik kreeg 3 minuten voor dit telefoontje en een heel jonge en zeer fanatieke politieagent (waarvan ik vermoed dat het wel eens de zoon van de boze buren kan zijn) bleef in de deuropening staan voor de veiligheid van mijn kindje. Gelukkig was mijn kennis, die zelf beroepsbeoefenaar in de gezondheidszorg is, thuis en kwam!

 

Tijdens het gesprek probeerde men mij tevergeefs woorden in de mond te leggen en werd mij medegedeeld dat je als je een minderjarige in huis hebt altijd toegang moet verlenen tot je huis!? Ik vroeg welke buren dan ‘zorgen’ gemeld hadden en stelde dat dit slechts een rancuneus gezin kon zijn. Het antwoord was “een aantal huisnummers” (1 is ook een aantal). Na vertrek van al deze lieden bleven mijn kennis en ik verbijsterd achter. Wij vroegen ons af of degenen die binnengedrongen wel Nederlandse ambtenaren waren.

 

Mij bekroop het gevoel dat ik het hier wel eens met georganiseerde criminaliteit van doen kon hebben. Mijn intuïtie zei me dat hier in ieder geval iets niet klopte! Ook kreeg ik de indruk dat het VOTS-traject dat men in wilde zetten een soort adoptieprocedure om mijn eigen kind te adopteren zou worden (ik zocht later zelfs op of de RvdK adoptiescreeningen doet, wat inderdaad het geval is).

 

Over die donderdagavond, toen ik thuis was en met RvdK, BJZ/AMK en politie sprak en overdag samen met mijn dochtertje bij het Consultatiebureau was, staat in de beschiking van de Kinderrechter het volgende gestroomlijnde verhaal “Donderdag heeft zij haar huis wederom verlaten. Buren hebben DOCHTER langdurig horen huilen en hebben de politie gebeld. De politie heeft aangebeld, maar er werd niet opengedaan (dat weigerde ik, maar ik was duidelijk in mijn woning aanwezig) . Het is onbekend of de moeder in haar woning aanwezig was (RvdK, BJZ, politie verschaften zich met 5 personen toegang en ik neem aan dat niet alle vijf zowel blind als doof zijn en mij niet waarnamen...)

Nog weer een dag later kwamen een medewerker van de RvdK en van BJZ bij mij om het VOTS-traject reeds in te zetten. De openingsvraag was "je werd op latere leeftijd moeder, hoe was dat?" En toen: "In welk land woon je?" Waarop ik wat filosofisch antwoordde met de wedervraag "wat is wonen (denkend aan het je hart op twee plaatsen hebben)?"

 

Of ze tot spoed UHP zouden zijn  overgegaan als ze hadden geweten dat we niet onder de Nederlandse jurisdictie (en BJZ) vallen zal ik nooit weten. Maar ik vrees dat de steeds terugkerende vraag er wel eens op gericht zou kunnen zij om in te schatten of ze de buit (mijn dochtertje = €8000/jr en op termijn € 36000/jr, veilig te stellen). Zij spiedden half-tersluiks rond in mijn goed opgeruimde en ruime woonkamer (achteraf bezien was dit zoeken naar ‘zorgen’, o.a. mijn ongeveer 25 felicitatiekaarten..) .

 

In mijn welwillendheid liet ik hen mijn kindje, dat boven op bed onder de Paaslakentjes waar ik destijds ook onder gelegen had lag, zien. Voor hen was dit slechts een aanknopingspunt om, aan de hand van het uiterlijk, verder te vissen naar wie de vader is. Mij werd medegedeeld dat ik beperkt was in mijn ouderlijk gezag (niet waar!!) en contact op moest nemen met de crisisdienst van BJZ  bij beslissingen die belangrijker zijn dat het kiezen van een rompertje.

 

Ook als de meldende buren de voorpui van mijn huis in elkaar zouden slaan, zou ik onmiddellijk contact op moeten nemen (en daarbij kreeg ik niet het gevoel dat BJZ èn kind èn moeder in veiligheid zou brengen, maar slechts mijn dochtertje uit een onveilige situatie weg zou halen...). 

Rancuneuze buren
 

Dus het ging ineens over de boeg dat de melders een onveilige situatie zouden kunnen veroorzaken, terwijl de uitkomst dezelfde zou zijn, nl. het kind in hun macht krijgen... Na dit bezoek bleek mij dat pas de dag na het binnendringen de avond daarvoor een verzoek tot VOTS bij de Kinderrechter is ingediend. Alle positieve informatie was slechts zeer summier vermeld in deze aanvraag ( steevast met de toevoeging “eerder geen zorgen gehad te hebben”) , terwijl de rancuneuze buren zeer uitvoerig werden geciteerd. Het AMK had zelfs al om een machtiging UHP “mogelijk in een pleeggezin, adres nog onbekend” gevraagd voor mijn piepkleine kruimeltje!

 

Deze machtiging UHP werd door de RvdK (nog) niet aangevraagd. In de beschikking van de Kinderrechter worden de positieve getuigenissen in het geheel niet meer genoemd en zijn de negatieve veronderstellingen ineens feiten (“uit informatie van de Raad blijkt dat moeder nauwelijks netwerk heeft”). Daarop vertrokken de ‘heren’. Zij vonden dat de situatie veilig genoeg was om mijn dochter en mij gedurende het weekend alleen te laten (tja....).

Uit de stukken bleek dat de meldende buren de opdracht hadden om mij in de gaten te houden, hetgeen de melders zeer serieus namen: zodra zij mij zagen stonden zij voor hun huis met de armen over elkaar te kijken.

De middag na zijn bezoek belde de Raadsonderzoeker me metde mededeling dat hij mij een machtigingsformulier waarmee ik de medici die mij en mijn dochtertje behandelen, alsmede de politie, van hun beroepsgeheim zou ontheffen. Zoiets doe ik (natuurlijk) nooit. Het feit dat mij gevraagd werd om de politie te machtigen om inlichtingen over mij te geven deed bij mij eens te meer een lichtje branden dat iets niet klopte. Immers, als er een ‘vonnis’ was, zoals RvdK/BJZ het uitdrukten, dan was er toch al informatie van de politie, dan was mijn machtiging toch niet nodig??

Naast mijn indruk van ‘hier klopt iets niet’, kreeg ik de indruk van een enorme kleinburgerlijkheid. Mijn persoonlijke indruk is dat gereformeerd Nederland een flinke vinger in de Jeugdzorgsector heeft en bij het natrekken van sommige van de personen die bij mij op bezoek waren werd deze indruk bevestigd.

 

 

In de dagen daarna heb ik informatie ingewonnen en kwam tot de conclusie dat hier inderdaad iets grondig fout was en dat ik het risico liep mijn piepkleine en zeer gewenste babietje aan de commerciële organisatie die Jeugdzorg heet te verliezen. Verweer voeren tegen de onterechte en irrelevante meldingen leek zinloos.

Vluchten werd mij geadviseerd, zowel door vrienden als door Nico Mul. Hoewel ik nog niet goed kon geloven dat in Nederland een dergelijke (subsidie)fraude regelmatig door Rechters gehonoreerd wordt en dat daarmee onze veilige rechtsstaat op wel zeer losse schroeven staat heb ik het zekere voor het onzekere genomen en ben in het holst van de nacht (de rancuneuze melders die pal naast mijn huis wonen hadden immers de opdracht om mij in de gaten te houden) met mijn boorling naar een geheim adres vertrokken. Met achterlating van mijn prima op de baby ingestelde huis en de melders de ultieme rust van een leegstaande woning naast die van hen gevend.

 

Weggevlucht

 

Maar in een dergelijke situatie zijn de prioriteiten duidelijk. Met mijn kindje gaat het prima, zij groeit als kool, reageert steeds meer op hetgeen rondom gebeurt en ook het Consultatiebureau waar we nu zijn is heel tevreden (net als het Consultatiebureau in de plaats waaruit we weggevlucht zijn).

Ik ben uitermate blij dat ik de voortgaande ontwikkeling van mijn kindje mee kan maken!!

Voornoemde bevriende buren die mijn huissleutel hebben, berichtten me dat op de dag na mijn vertrek de beschikking VOTS is uitgesproken. Ook zou er een hoorzitting komen. Ik heb na mijn vertrek nog een schriftelijke verklaring aan de afdeling Familierecht gestuurd. Achteraf te laat, maar naar ik nu uit de beschikking afleid ook zinloos.

 

Een dichte deur

 

Voor het eind van die week was een bezoek van de Raadsonderzoeker met nog weer een voor mij nieuwe BJZ-medewerker met mij ‘afgesproken’. Deze lieden stonden voor een dichte deur (en nu waren wij ècht weg, ha ha). Daarop zijn zij naar de bevriende buren, die de sleutel van mijn huis hebben, gegaan en hen gevraagd om mijn huis binnen te mogen gaan!!! Gelukkig hebben deze buren, inmiddels meer alert geworden, dit geweigerd. De Raadsonderzoeker en BJZ-medewerker zouden willen kijken of ik niet mijn kind en/of hond alleen achtergelaten had...

Ik heb de RvdK nog een keer telefonisch benaderd in een poging dit uit de wereld te helpen omdat dit toch op roddel en achterklap van rancuneuze en afgunstige buren berust. Tevergeefs. Mij werd echter wel gegarandeerd dat men mij niet mijn dochter zou afnemen. Naar aanleiding van dat gesprek werd mij nog weer een machtiging tot opheffing van het beroepsgeheim van medici gestuurd. RvdK zei zonder mijn toestemming inlichtingen in te kunnen winnen bij deze medici (ja, daarom lopen zij als een hijgende hond achter mijn handtekening aan, hoe dom denkt men wel dat ik ben...)

In het kader van deze machtiging viel mij op dat er niet over het ziekenhuis waar ik bevallen ben gerept wordt. Ik vermoed dat men dat niet nodig acht omdat de maatschappelijk werkster van dat ziekenhuis niet alleen Consultatiebureau, Kraamzorg en mijn huisarts gebeld had en daar bakzeil heeft moeten halen, maar ook AMK/BJZ o.i.d. met haar ongespecificeerde zorgen omdat ik tot de categorieën alleenstaand, wat ouder en intellectueel hoor (deze categorisering is overigens discriminatie!). Ik had destijds zelf ook al de RvdK gebeld om melding te doen van de ouder-onvriendelijke behandeling door deze maastschappelijk werkster, die naar mijn inschatting gevaar kan opleveren voor minder stabiele moeders dan ik en daarmee voor hun kinderen.

Daarna benaderde de Raadsonderzoeker de bevriende buren telefonisch met een aantal vragen over mij. O.a. waar wij nu zijn. De bevriende buurvrouw was alert en vroeg hem de vragen op schrift te zetten. De Raadsonderzoeker wilde de bevriende buren bij het onderzoek betrekken. Via hen probeert hij ("graag zo concreet mogelijk", wat dan ook moge inhouden, als hij zelf al een idee heeft wat hij zich bij deze formulering concreet voorstelt...), of ik een ondersteunend netwerk heb in mijn woonplaats, danwel de plaats waar ik nu verblijf, wat haar inschatting is van de opvoedingssituatie (zou hij zelf voor ogen hebben wat dat is bij een zuigeling??). En de m.i. meest rare vraag: "U heeft de sleutel van haar woning. Zijn er specifieke afspraken tussen jullie t.a.v. de woning/dochter of andere zaken".

Een week daarna heeft de wijkagent (u weet nog wel, de agent die onder het mom van mijn hond bij mij kwam om felicitatiekaarten te tellen, de held van ‘operatie felicitatiekaarten’ zogezegd). Hij vroeg aan de buren of zijn andere informatie hebben. Hij liet ook weten dat er geen werk van wordt gemaakt om me te zoeken (dat is een pak van mijn hart!!) Hij zei ook af en toe door de straat te rijden om te kijken of alles er goed uitziet. Ik zou haast zeggen, ik kan nu wel teruggaan met mijn kindje...

 

Oostblok-fascisme

Weer een dag later kwam weer een nieuwe medewerkster van het BJZ-leger bij deze buren. Zij gaf door dat er een brief bij jou in de brievenbus is gedaan (zou BJZ werkelijk zelf voor postdienst spelen en op die manier weer ongenood en onaangekondigd bij mensen opduiken??) waarbij het gaat over de voogdijvoorziening en dat er binnenkort een zitting is. BJZ wilde mij via deze buren toch die brief laten ontvangen, ook al ben ik weg. Echter, een dergelijke brief hoort aangetekend te worden verstuurd en ook in dat geval was deze niet door mij ontvangen en teruggestuurd aan BJZ. Ik vermoed dat het door mij ontvangen van deze brief een financieel voordeel oplevert voor BJZ nu men daar zo’n werk van maakt. Wellicht kan men dan de €8000 per jaar voor de (V)OTS innen. Ook proef ik dat deze buren zwaar onder druk gezet worden.

 

Ik begin nu steeds beter te begrijpen hoe het moet zijn geweest om onder de voormalige oostblok-régimes geleefd te hebben! Dit moet werkelijk funest geweest zijn, ook voor de intermenselijke relaties!

Het feit dat ik weinig familie heb (maar des te meer vrienden) vloeit voor een deel voort uit de Tweede Wereldoorlog. En uitgerekend dit land wilde mij mijn kind afnemen en mijn kind haar liefhebbende moeder??! Mijn moeder heeft mij wel eens gewaarschuwd dat je je, als er ooit een oorlog komt, nooit voor je land in moet zetten, maar je afzijdig moet houden. Een land kan immers later zo "normen en waarden verkwanselen en zo’n troep worden als Nederland", zodat je je voor een foute zaak hebt ingezet.

 

Een volk krijgt de leiders die het verdient

 

Ook waarschuwde zij mij voor het feit dat het voorheen zo gemoedelijke en liberale Nederland totalitaire trekken heeft gekregen. Ik zie nu nog meer dan voorheen dat mijn moeder een zeer heldere kijk op de zaken had. Vooral dat van die totalitaire trekken kon ik toen niet geloven. Nu heb ik echter de indruk dat het nog erger is dan mijn moeder bespeurde. Ook denk ik aan de slogan "Elk land heeft de leider die het verdient". Zeker, velen die beroepsmatig of privé met BJZ c.s. in aanraking komen hebben geen goed woord over voor veel van hun praktijken. Echter, Nederland is nog altijd een democratie, dus we laten dit alles als volk wél gebeuren.

 

 

Een weggevluchte moeder