Voor Yunus (en al die andere kinderen...)

De feiten over Yunus zijn inmiddels wel algemeen bekend en is op Dark Horse voldoende gepubliceerd.

In het kort: de ouders van Yunus werden beschuldigd van kindermishandeling, dit bleek niet waar te zijn en middels negeren van rechterlijke uitspraken door BJZ is Yunus zó lang al bij zijn pleegmoeders dat men gewoonweg zegt dat hij niet terug kan naar zijn echte ouders en familie.

Yunus is niet de enige. Ik schrijf dit verder voor alle kinderen in pleeggezinnen en jeugdzorginstellingen die hun ouders bijna niet meer te zien krijgen.

Jeugdzorg en pleegzorg komt dan met het standaardverhaal dat een 'angst'  voor zijn ouders heeft,  'hechtingsstoornissen' en bovendien te goed is ingegroeid in het pleeggezin. Hierbij wordt vergeten dat jarenlang vaak de band met de eigen ouders geminimaliseerd is, soms tot 30 minuten per 3 maanden, een omgang die niet eens voldoende is om weer aan elkaar te wennen.

Treurig is dat zowel ouders als buitenstaanders dit onzin-verhaal nog geloven ook.  Waarom ik hier spreek van 'onzin':

Ieder kind verlangt van nature naar beide ouders, zelfs bij misdadige of drugsgebruikende, mishandelende ouders verlangt een kind naar de liefde van die ouders.  Ik ga hier niet bepleiten dat misdaad, drugsgebruik en of mishandelen goed is voor een kind, een kind dient immers veilig te zijn, maar heeft naar mijn mening en mening van de wetenschap recht op een veilige relatie met beide ouders. Als een kind 18 is, dan wordt een kind gewoonweg wel van de ene op de andere dag, soms zelfs alsof het een postpakket is, bij de ouders afgeleverd, en dan speelt 'hechting' ook geen rol!

Ooit komt het kind er achter dat de ouders niet zo slecht zijn, dat ze de jeugd vergald hebben met gewoonweg leugens over 'slechte ouders', dan wel de leugen 'mijn ouders kunnen niet voor mij zorgen' of erger: 'mijn ouders houden niet van mij, die hebben me hier achter gelaten'…nog erger: kinderen kunnen een heel negatief zelfbeeld krijgen en zichzelf de schuld geven 'ik ben stout geweest, daarom mag ik niet naar mijn ouders'..(daarom gaan kinderen zich vaak schijn-aanpassen aan pleegouders met de gedachte: 'als ik extra lief doe, mag ik naar huis'…)

Over de wetenschap: zie de stukken over 'ouderverstotingssyndroom' (wordt beschouwd als 'ernstige chronische ziekte' veroorzaakt door gemis van ouders en het negatief programmeren van een kind tégen de ouders), deze zijn duidelijk genoeg.  Er is zelfs een proefschrift over geschreven  (22-10-2008 dr. B. Goudard / Lyon Fr)

WAT NU?

Om een kind weer het vertrouwen te laten herwinnen in de eigen ouders en familie is het zaak dit geleidelijk weer te laten herstellen: het kind dient deskundige begeleiding te krijgen, de ouders dienen deskundig begeleid te worden.

WIE is 'deskundig'?

De enige echte deskundigen in deze zijn een kinder-psycholoog dan wel een orthopedagoog-generalist. Deze kunnen adviseren om een geleidelijke opbouw te maken in het contact kind-ouders., kind te begeleiden over bijvoorbeeld: 'wat te doen als het kind nachtmerries / onrust krijgt als die 'te lang' bij de ouders geweest is?' en de ouders met vragen als: 'wat moet ik doen als mijn kind zo en zo reageert?'

Mijn ADVIES,

voor advocaten van kinderen die langdurig hun ouders missen: 

Zoek een deskundige en doet u een 'verzoek herstel ouderlijk gezag en het vaststellen van een terugplaatsingstraject voor het kind, onder begeleiding van een deskundige', haal daarbij medisch-wetenschappelijke literatuur aan en, juridisch, art. 8 EVRM  en het recht van een kind op gezinsleven MET de OUDERS en familie! (1 uur/ 3 maanden onder toezicht is géén 'gezinsleven'!!!) 

Nico Mul