Goede Jeugdzorg: ons kent ons!

In 1997 vond er een wetswijziging plaats inzake de nevenfuncties van rechters. Plaatsvervangend rechters, meestal advocaten, mochten niet meer recht spreken in hun eigen arrondissement en moesten zich verschonen in zaken van een kantoorgenoot van hen. Dit naar aanleiding van het feit dat Henk Rem ontdekte dat, in verzekeringszaken, de rechter meestal een kantoorgenoot was van de advocaat van de verzekering: burgers verloren toen in meer dan 95% van alle zaken tegen verzekeringen. Hieruit volgde, dank zij Henk en 3 helpers, het IRM rapport, van 2-12-1996, hetgeen een 'schok' te weeg bracht.

Rechters werden toen verplicht om hun nevenfuncties op te geven, later werden die ook verplicht geregistreerd op de website van justitie, www.rechtspraak.nl. De 'schok' bleek slechts betrekkelijk: zie de nevenfuncties van de huidige rechters en 'rechter plaatsvervangers' komen nog steeds voor!

Onderstaand verhaal is ook niet door mij geschreven, maar door een vader die er achter kwam welke bijbanen een rechters hebben en hoe dit doorweven is met de jeugdzorg-industrie. Het betreft hier slechts 2 rechters en enkele jeugdzorg-professionals. Een geluk trouwens dat deze sinds 1-1-2015 'professionals' zijn sinds de registratie in het SKJ-register! Nu mogen hun namen ook genoemd worden!!! (In 2014 bepaalde een rechter dat de namen van Jz-medewerkers niet gepubliceerd mochten worden, maar wél de namen van de echte professionals!!!) Met genoegen publiceer ik dus onderstaand relaas van gewoonweg een vader die in tegenstelling tot de Jz-industrie zelf zijn kind laat testen, de zogenaamd noodzakelijke maar gevaarlijke en gedrags-veranderende kul-medicatie stopte en zie: zijn kind wordt van gedragsgestoord en 'cluster 4' problematiek (SBO) tot een jongen die 2 jaar later in 3 VWO zit en dan ook nog in de speciale klas: die voor hoogbegaafden! En dat laatste zonder jeugdzorg en zónder medicatie en al helemaal geen jeugdzorgwerker, SAVE-werker, O&K-adviseur of gezinsvoogd!

Ik wil hier uitdrukkelijk vooropstellen dat het handelen van de genoemde personen niet strafbaar is, maar of dit zo integer en transparant is, zeker naar kind en ouders toe, en allemaal 'in het belang van het kind' is een ander verhaal.

Hier het verhaal:

Ik heb een aantal opvallende zaken ontdekt over 2 rechters die aantoonbaar een commercieel belang delen met Jeugdbescherming Gelderland en een gezinsvoogd.
Het betreft rechter mr. M. (Mark) Rietveld en (plaatsvervangend rechter) mr. N.J.W.G. (Nathalie) Simons.
1. Mr. Nathalie Simons is:

- (plaatsvervangend) rechter, Midden Nederland. Doet uitspraken OTS, UHP enz.
- eigenaresse/advocate van het Kinderrechtkantoor in Arnhem:
http://hetkinderrechtkantoor.nl/ (onderaan de eerste pagina staat dat ze geadviseerd wordt door Hans Lomans : tot april 2018 baas van Jeugdbescherming Gelderland)
- (bezoldigd) bestuurder van Het Omgangshuis Arnhem: https://www.hetomgangshuisarnhem.nl/over-ons/ (tegen betaling kan je door haar collega rechters toegewezen krijgen dat je kind kan zien waar Nathalie Simons aan verdient als bestuurder. Op haar site staat dat ze samenwerkt met de rechtbank)
- Bijzonder Curator: https://uitspraken.rechtspraak.nl/inziendocument?id=ECLI:NL:RBGEL:2018:5734
(bij Beslissing staat: dat haar collega rechter haar betaald werk toewijst!)
- Eigenaresse Regioopleidingen: https://regioopleidingen.nl/over-ons/
(Daar valt te lezen dat diverse medewerkers van Justitie voor haar werken om trainingen te geven aan o.a. jeugdzorgers ( ook senior officier van justitie werkt voor haar)
In de bijlage kunt mr. Simons horen zeggen hoe het systeem werkt aan mijn toen 12 jarige zoon. Het systeem waar zij bakken met geld aan verdient via haar vriendjes bij de rechtbanken. Omdat, zoals ze zegt: 'dat nu eenmaal bepaald is'.
Ze heeft als rechter wel keurig deze functies vermeld op de site van rechtspraak:
https://namenlijst.rechtspraak.nl/#!/details/BFklpOe7wMqOh5ogCfnZ1K0IYn9kWqyZ 
Maar het is toch bizar dat zij aan alle kant verdiend aan ellende van kinderen en ouders?
Opvallend is haar interview met RTL Nieuws. Ze zegt hier dat het niet iets is wat ze er bij doet: https://www.rtlnieuws.nl/editienl/artikel/4147306/tegenover-papa-en-mama-de-rechtszaal-speciale-kinderadvocaat-bij-scheiding
terwijl zij (als zelf gescheiden moeder) om komt van het werk met al haar banen.

2. De andere rechter is mr. M. (Mark) Rietveld. Op 13 augustus 2018 is hij gewraakt vanwege vermeende partijdigheid richting Jeugdbescherming Gelderland: TOEGEWEZEN https://uitspraken.rechtspraak.nl/inziendocument?id=ECLI:NL:RBGEL:2018:3742
(zie punt 2 Wrakingsverzoek en onderaan bij beslissing)
En nog steeds doet mr. Mark Rietveld zaken met Jeugdbescherming Gelderland als partij, waaronder die van mij waar gezinsvoogd Frank Versteeg, steeds weer gelijk krijgt.
Daarnaast heeft mr. Rietveld een bezoldigde functie bij JJI de Hunnerberg:https://namenlijst.rechtspraak.nl/#!/details/s4kqKfE8cwI2esydPAxogRaI0WH

Tr906
Op de site van rechtspraak staat per 1 september 2018 maar in het jaarverslag van JJI de Hunnerberg van 2018 staat 1 augustus 2018: dus VOOR de toegewezen wraking.
Gezinsvoogd Frank Versteeg van Jeugdbescherming Gelderland dreigde mij met zijn contacten bij de rechtbank. Nu vermeld zijn Linkedin dat hij in de beleidscommissie van JJI de Hunnerberg zit, dus collega is van mr. Rietveld:
https://nl.linkedin.com/in/frank-versteeg-817a5b3a
Zo houden ze elkaar, ten kostte van kinderen, aan het werk.
De naam Frank Versteeg mag als gezinsvoogd niet gebruikt worden. Maar hij heeft sinds vorig jaar oktober naast zijn "drukke baan" bij Jeugdbescherming, ook zijn eigen bedrijfje met zijn voor- en achternaam, en namen van bedrijven mogen wel worden genoemd:
https://www.kvk.nl/zoeken/?source=all&q=Frank%20versteeg&start=0&site=kvk2014

Ik heb een klacht ingediend bij de rechtbank over zijn opstelling en belangenverstrengeling.
Verder ben ik dankzij onderzoek van de OTS af omdat de Raad dit heeft getoetst. In de bijlage kunt u lezen dat de Raad heeft gezien dat het gezinsvoogd mij dwars zat door te beweren dat mijn zoon Asperger (autisme) zou hebben, wat niet waar bleek te zijn.

Mijn zoon zit nu in 3-VWO (speciale klas voor hoogbegaafden) en toen hij 2 jaar geleden bij mij kwam wonen zat hij bij moeder op cluster 4 onderwijs en zat aan zware medicatie. Omdat ik mijn zorg uitsprak over die medicatie enz. was het gevolg een onder toezicht stelling.

VADER (naam bekend bij mij)

                                           *************************

Tot zover het verhaal van deze vader.

Wederom wordt geïllustreerd dat het 'belang van het kind' alleen en uitsluitend het financiële gewin van de jeugdzorg-industrie betreft. Als deze vader namelijk niet had ingegrepen had dit kind nog steeds onder de traumatiserende medicatie gezeten waardoor hij speciaal onderwijs op laag niveau zou moeten volgen. Nu gaat het heel goed juist! Hulde voor deze vader! 

Het moge ook duidelijk zijn, dat men eerst even de bijbanen van de rechter en jeugdzorg/werkers dient te checken, voordat een zitting begint! De naam van de dienstdoend rechter kan men middels een telefoontje aan de griffie/kinderrechter opvragen!

Zie in dit verband ook het boek van Ada Busman 'Ik zal nooit meer stout zijn.'. Het hier beschreven kind zou ook zwak begaafd in een jeugdzorg-instelling moeten blijven... door ingrijpen van vader is hij nu, 17 jaar, en normaal begaafd en volgt normaal onderwijs... alleen moest hij daarvoor naar Bolivia vluchten om gevrijwaard te blijven van de NL-jeugdzorg.

Ik maak van de gelegenheid gebruik om hier een oproep te plaatsen:

Wie wil de moeite nemen eens de lijst van bijbanen rechters door te nemen en de lijsten van bestuurders van jeugdzorg-instellingen? Daarbij uiteraard ook kijken naar de 'raden van toezicht' van de jeugdzorg-instellingen! Mijn vermoeden is dat er wel heel wat belangenverstrengeling is in deze bedrijfstak, nu nog het hele harde bewijs voor elkaar krijgen!

Ceterum censeo BJZ /'Veilig Thuis' esse delendam (naar Cato Maior)

Drs. N.J.M. Mul, arts n.p. (meldpuntjeugdzorg@gmail.com)

Update 25-01-2021

in bovenstaand artikel heb ik, mét links naar de bronnen, proberen duidelijk te maken hoezeer de ‘jeugdzorg’ verbonden is met de rechterlijke macht en het verschijnsel ‘plaatsvervangend rechter’ nog steeds bestaat, ondanks het IRM-rapport van 3-12-1996 met als gevolg de wetswijziging die de bijklussende advocaten inperkte, in die zin: men moest de bijbanen opgeven én géén recht meer spreken in het arrondissement waar men werkzaam is.

Ik houd van openheid en ben blij met de procedures die wijlen prof. Heertje voerde, waarin door de rechter werd bepaald dat het namen noemen van ‘professionals’mocht. Een rechter en advocaten vallen hier ook onder. In alle rechterlijke uitspraken worden zowel de namen van advocaten als rechters niet verwijderd.

Tot mijn verbazing kreeg ik zaterdag 23 januari een bericht van de plaatsverbangend rechter, Nathalie simons met het verzoek bovenstaand artikel met spoed te verwijderen….

Geachte heer Mul,

Van uw vuilspuiterij over mijn persoon mocht ik kennis nemen via onderstaande link:

http://jeugdzorg-darkhorse-plus.blogspot.com/2019/09/goede-jeugdzorg-ons-kent-ons.html?m=1

Het is meer dan duidelijk dat u mij niet kent, integendeel! Er staan meerdere onwaarheden in dit artikel, die u niet heeft gecontroleerd voor publicatie. 

Het is evident dat u echt niet weet hoe ik werk en mijn geld verdien, niet dat dat u iets überhaupt zou aangaan.

Ook stond ik een aantal voormalige cliënten van u bij maar ik voel tot op heden geenszins de behoefte om aan de grote klok te hangen hoe zij uw werkwijze hebben ervaren. 

Hierbij sommeer ik u om dit artikel binnen 24 uur na ontvangst van deze mail te verwijderen bij gebreke waarvan ik aangifte zal doen. Voorts stel ik u aansprakelijk voor de geleden schade en te nog lijden schade alsmede alle kosten die nodig zijn om tot het verwijderen van dit artikel over te gaan, daaronder begrepen mijn tijd die ik dien in te zetten. Tijd die ik anders kan inzetten om kinderen gratis(!) te helpen maar waar u mij dan van berooft en u zal het met me eens zijn dat dat niet de bedoeling kan zijn zodat u dat gaarne vergoedt.

Onder voorbehoud dus, van alle rechten.

 

Nathalie Simons

Een kleine toelichting over de gearceerde delen:

1. Welke ‘vuilspuiterij’? Welk strafbaar feit? Ik heb gezegd wat ik gezegd heb, en daarvan vind ik dat dit in de openbaarheid moet!

2. ‘Voormalige cliënten’: lijkt me twijfelachtig: zie mijn artikel van 1-1-2015 waarin ik duidelijk gesteld heb dat ik stopte met individuele zaken! Ik heb overigens niemand naar haar (als advocaat) verwezen.

3. ‘Aangifte’: van welk strafbaar feit?  Ik beschuldig haar nergens van en hier en daar wat bijklussen is niet strafbaar en ook geen laster!

4. Welke ‘schade’ lijdt deze advocate?  Dat ik mensen waarschuw voor de vernederingen van iets als een ‘omgangshuis’, waar ouders, door de beeldvorming voor hun kinderen én vernederd én gecriminaliseerd worden: die ouder die alleen onder streng toezicht zijn of haar kind mag zien moet toch gevaarlijk zijn?

Het is overigens zeer verbazingwekkend dat zij pas na méér dan 1 jaar en 3 maanden zo geschokt is over dit artikel!

Mijn antwoord 23-01-2021 aan mw. Simons:

Mw. Simons, 

 

Al mijn bronnen heb ik in mijn artikel vermeld. U geeft op geen enkele wijze aan wat er onjuist zou zijn. U bent voor mij een sprekend voorbeeld van samengaan rechterlijke macht en jeugdzorgsector. Ook de rechterlijke uitspraken spreken duidelijke taal.

Uw bijbanen had ik van de site van de rechtbank zelf, door uzelf opgegeven.

Dat een en ander u niet welgevallig is, kan ik me voorstellen. Wat smaad of laster is, hoort u beter te weten dan ik. Voor zover ik weet beschuldig ik u nergens van een strafbaar feit. Geld verdienen aan het leed van kinderen en ouders doet ook de hele jeugdzorgsector. 

Kortom: ik zie geen enkele reden om mijn artikel te verwijderen.

 

Ik wens u veel succes met uw acties richting mij. Uiteraard zal ik de publiciteit niet schuwen.

 

Hoogachtend en vriendelijke groet,

 

Drs. N.J.M.Mul, arts n.p.

Ten overvloede: de openbare website van mw. Simons haar Kinderrechtkantoor:

OVER NATHALIE SIMONS

Advocaat, mediator en curator

Nathalie is sinds 1996 advocaat (lid van de Orde van Advocaten) en (forensisch)mediator en gespecialiseerd in familierecht. Daarnaast is zij Bijzondere Curator, Dappere Dino trainer van TNO-health, Kinderen uit de Knel- trainer en systemisch werker.

Ondersteuning en begeleiding kinderen en ouders

In 2016 richtte zij Het Omgangshuis Arnhem op waar zij wekelijks kinderen en hun ouders op zaterdag ondersteunt en begeleidt. Zij is  nog bestuurslid en adviseur.

Docent

Nathalie is docent voor advocaten en hulpverleners, wijkcoaches, scholen en gemeenten en heeft ook 2 opleidingsinstituten: in Rotterdam (Ketelbinkie Opleidingen) en in Arnhem (Arnhems Meisje Opleidingen).

Kinderrechter

Sinds 2017 is Nathalie ook plaatsvervangend Kinderrechter in de Rechtbank Midden Nederland.

WAAROM zou dit niet gewoonweg openbaar mogen van mw. Simons?  Werkt zij overal pro-deo?  Is haar salaris zo laag dat ze ook nog bestuurder moet zijn van een omgangshuis?

Ik neem aan dat ik geen antwoord zal krijgen op deze vragen.  Ik kan me voorstellen dat er meer rechters en advocaten zijn die zo bijklussen…. (zie de bezetting van klachtencommissies RvdK , SKJ en leden van raden van toezicht én bestuurders van Jeugdzorginstellingen!

Nico Mul

Goede 'jeugdzorg'? WEG er mee!!!

Vele malen heb ik op deze blog geschreven over de terreur, het falen en het amateurisme van hetgeen 'jeugdzorg' zou zijn. Niet te vergeten de al maar toenemende druk om kinderen UIT huis te plaatsen, tegenwoordig met een nieuw eufemisme IN-huis plaatsingen genoemd, hetgeen het voordeel heeft dat de gezinshuisouders in plaats van ca. 600 euro per maand pleegzorgvergoeding nu 40.000 euro per kind per jaar ontvangen als 'salaris,

wegens de speciale zorg'! (En de gemeente lees belastingbetalers, maar betalen!)

Hieronder het verhaal, geschreven door een moeder, die er alles aan gedaan heeft haar zoon te helpen om gelukkig te worden, een opleiding te krijgen en te VRIJWAREN van UIT HUIS PLAATSING! Merk op hoe ook hier werd aangedrongen op UHP, hoe de gemeentelijke 'hulpverleners' de diagnose door deskundigen meteen van tafel veegden, zonder onderzoek en er systematisch niet naar ouders geluisterd werd.... het zal u bekend voorkomen! Deze ouders zochten samen adequate hulp, zeer goed voorbeeld dus en mijn grote waardering voor deze ouders!

HET GEVECHT TEGEN 'HULP'VERLENERS'

Om bij het begin te beginnen

Na een moeizame zwangerschap met een ziekenhuisopname van 3 weken door
zwangerschapsvergiftiging en groeiachterstand werd uiteindelijk onze zoon door middel van een spoedkeizersnee geboren. Na een periode van een zeer rustige baby begonnen ons met 9 maanden dingen op te vallen die anders waren.

Naarmate hij ouder werd begonnen er steeds meer dingen op te vallen ….. uiteindelijk werd op 5 jarige leeftijd de diagnose klassiek autisme vastgesteld bij het GGZ. Onze vermoedens werden eindelijk bevestigd. We waren niet gek of overbezorgd.

We wisten het eigenlijk al en toch krijg je een klap in je gezicht, want wat nu, hoe ziet zijn toekomst eruit!

Er komen een hoop dingen op je af hoe gaat het verder met zijn opvoeding, gooi alle standaard opvoedmethodes of wat dan ook maar overboord want met een kind dat autisme heeft gaat dat niet werken, en dat hadden we inmiddels al ondervonden.

Anders denken, verplaatsen in zijn wereld en denkwijze leer je gaande weg. Het houd je als opvoeder ALTIJD scherp en continu oplettend je bent steeds opnieuw opzoek naar wat werkt ,wat heeft hij nodig op dit moment en hoe blijf ik zelf rustig bij boze buien en woedeaanvallen.

Kortom best pittig daarbij helpen de afkeurende blikken van de medemensen ook niet mee bij zo een woedeaanval op straat.

In het ergste geval krijg je het nog te horen ook: 'Pak dat kind eens aan.'. 'Als het mijn kind was'. 'Geef hem maar een weekje aan mij.'

Nadat de diagnose was gesteld werd er een 'rugzakje' aangevraagd op school. Het is daarbij de bedoeling dat het kind met extra ondersteuning op het reguliere onderwijs kan blijven.

Dat bleek na een jaar niet voldoende en hebben in groep 4 besloten hem naar het speciaal onderwijs te doen cluster 4 voor kinderen met een psychiatrische diagnose. 

Het ging goed OP SCHOOL maar eenmaal thuis barst de bom weer en was er weer werk aan de winkel! En dat is keihard werken hoor en je moet wel.

Je probeert alles: structuur en regelmaat, planbord met vaste tijden, duidelijkheid.

Rekening houdend met zijn autisme, hij kon vroeger heel slecht tegen het wisselen van kleding. Hij werd dan helemaal gek, alles voelt voor hem anders aan of er speldenprikken aan de binnenkant zaten... zo had hij dus 10 dezelfde t-shirtjes in zijn kast.

Vakanties werden aangepast met zo min mogelijk prikkels om zich heen.

Ook heb ik boeken over autisme gelezen (Geef me de 5) verhalen gelezen en heel veel informatie opgezocht.

Ondertussen voel je je meer hulpverlener als moeder.

Je probeert ervoor te zorgen dat hij zoveel mogelijk mee kan met de andere kinderen Zo heeft hij op judo, jongens-gym en scouting gezeten, maar eindigde altijd in een mislukking, Vervolgens op autivoetbal, maar dat hield hij ook niet vol.

En ook al gaf ik keer op keer aan bij school hoe het thuis was, ECHT geluisterd werd er niet want het gaat immers goed op school het is een harde werker!!

Totdat hij werd overgeplaatst naar een nieuwe locatie wat dichter bij ons huis. Daar ging het fout, andere juf andere omgeving hij voelde zich daar niet veilig, dat bleek wel door zijn fiep (preoccupatie) op het moment loomarmbandjes maken wat hij zelfs mee naar school nam en moeilijk mee te stoppen was op school. Hij werd steeds somberder en wilde op een gegeven moment niet meer naar school ook zijn schoolwerk lukte niet meer om te maken ( stagneerde) .

Het was tijd om hulp te zoeken.

We hebben hem aangemeld bij het GGZ. Drie maanden hebben we moeten wachten tot hij aan de beurt was.

Er volgde opnieuw onderzoek en mijn vermoedens werden opnieuw bevestigd. Nog een diagnose: Dysthyme stoornis oftewel chronische depressies.

Er is wat begeleiding geweest zo moesten wij als ouder iedere week op gesprek komen bij een deskundige. Er werd besproken hoe we het moesten aanpakken wat gericht was op zijn autisme. Iedere week werd dan besproken hoe het was gegaan. Achteraf onuitvoerbaar bij een kind met autisme die daarboven op ook nog een depressie heeft, verder kreeg hij een anti-depresivia voorgeschreven wat ook geen zoden aan de dijk zette en bovendien behoorlijk in gewicht van aankwam.

Dit alles zette behoorlijke druk op het gezin want de theoretische plan van aanpak werkte in de praktijk gewoon niet!!

Uiteindelijk is de behandeling gestopt. We besloten met een tussen pauze andere soort hulp te zoeken. Deze werd inmiddels georganiseerd door de gemeente.

We kregen iemand van het zorgteam thuis en voerde eerst een aantal gesprekken met ons om de problemen in kaart te brengen.

Zo gingen we kijken of hij op een zorgboerderij terecht kon zodat hij ook meer in aanraking komt met leeftijdgenootjes in de hoop hij er plezier zal beleven wat goed zou zijn voor zijn sombere stemmingen.

Er kwam weer iemand anders bij ons thuis die ging zoeken naar een geschikte plek.

Na een aantal huisbezoeken was het gelukt hij kon ergens starten!! Een paar keer ging het goed en was ik hoopvol. Daarna kreeg ik hem er absoluut niet meer heen.

En NEE..... natuurlijk hebben we niet meteen opgegeven!!

Natuurlijk blijf je proberen en laat je hem huilend en schreeuwend achter en rij je snel weg en zet je je moedergevoel opzij soms moet je hard zijn maar een keer houd het gewoon op en weet je gewoon dit gaat niet werken!! Vlak daarna in mei 2015 kwam er een dieptepunt in onze relatie en een scheiding was onvermijdelijk, en wist nu moet ik sterker zijn als ooit.

De emoties liepen vaak hoog op. Er kwam uiteindelijk een regeling en en samen met zijn zusje ging hij om het weekend naar zijn vader.

Dat was heerlijk voor mij. Ik kon op adem komen en mijn leven weer opnieuw oppakken.

Ik laadde mezelf op waarna ik er daarna weer vol tegenaan ging, alles draaide om mijn zoon........... al 11 jaar lang.

Heel vaak heb ik mij afgevraagd is hij niet beter af als hij uit huis wordt geplaatst?

Ik heb er nachten wakker van gelegen maar iedere keer kwam ik tot de conclusie: Nee, er moet iets anders zijn!

En opnieuw schakelde ik hulp in want het ging nog steeds moeizaam.

Inmiddels was hij begonnen op het voortgezet onderwijs, praktijkonderwijs in een structuurklas, een speciale klas met kinderen met autisme.

Na een moeizame gewenningsperiode ging het na een half jaar wel oké. Dit ging een paar maanden goed totdat het zijn tol weer eiste!!

Hij kreeg weer sombere buien en trok zich terug had vaak paniekaanvallen en kreeg geregeld woedeaanvallen, en was niet meer te sturen. Weer tijd om hulp in te schakelen.

Dit keer werd het een zorginstelling waar hij 2 dagdelen na school tijd zou verblijven tot na het avondeten. Ze zouden hem daar nieuwe vaardigheden kunnen aanleren. Daarnaast kregen wij ouderbegeleiding in de vorm van gesprekken 1 keer in de week kwam er iemand bij ons thuis. Het ging over: wat ging er goed wat ging er fout hoe kunnen we dit aanpakken, wat moeten we daarvoor doen. Dit alles samengevat in verslagen en doelen. Heeft het geholpen? NEE …... want natuurlijk wisten we inmiddels wel HOE we het moesten aanpakken. De handgrepen die je krijgt hadden we inmiddels na 14 jaar wel geleerd, wel kon ik mijn verhaal kwijt dat was wel fijn.

Ook het verblijf van de 2 dagdelen verliep niet zoals het moest.

Uiteindelijk werd er gezegd,.....'hij is niet leerbaar meer, hij is hier alleen nog maar om jullie te ontlasten.'.

Hij vond het er vreselijk, ik kreeg hem er steeds moeizamer heen en het escaleerde vaak in woedeaanvallen en werd bovendien steeds somberder... Ook dit ging niet werken. Ondertussen werd er gezocht vanuit de gemeente naar iemand die zijn vader kon helpen in de praktijk, zij zou bij het avondeten aanwezig zijn.

Helaas lukte het ook haar niet contact te krijgen met hem en ze vond dat dat zo geen zin had.

We hadden besloten om 1 keer in de week oudergesprekken te doen om zo toch nog iets te kunnen betekenen.

Het begon steeds slechter te gaan.

Iedere ochtend werd hij met hoofdpijn wakker, douchen en

tanden poetsen ging niet meer.

En JA natuurlijk heb ik doucheschema's en tandenpoetsschema's gemaakt.

En op die tijden van douchen en tandenpoetsen stond ik er iedere dag weer. Het is tijd je moet nu douchen en tandenpoetsen en hoe moeizaam het ook ging, volhouden bleef ik soms duurde het een uur voordat ik voor elkaar had dat het lukte!

Hij werd steeds somberder kreeg steeds vaker hoofdpijn, buikpijn, klaagde dat zijn hoofd helemaal vol zat 'Alles zit door elkaar heen' schreeuwde hij dan!!!!!

School viel helemaal uit, hij kwam zijn kamer nog amper uit.

In de middag ging hij fornite spelen, dat was het enige wat er nog was voor hem, ik kreeg nog moeizaam contact met hem. Het was klaar alles was hem te veel!!!!!!

En NU ….toch uit huis plaatsen??? Wat betekent dat... uit zijn enige veilige plekje halen betekent nog een terugslag. Het vertrouwen als ouder is weg en dan moet je tegenwoordig nog maar afwachten waar hij terecht komt ….je hoort vaak verhalen van opsluiting, misbruik, enz....daarbij ben ik ervan overtuigd ...de beste plek voor een kind is bij de ouders die hem liefde en vertrouwen kunnen geven!!

Ik wilde het nog een kans geven en zocht opnieuw hulp.

Dus meldde ik hem opnieuw aan bij de GGZ.

Ik was ervan overtuigd dat hij een depressie had, die behandeld moet worden. Zodra de depressie weg is scheelt dat de helft en redde ik het wel.

Na lang aandringen vanuit school en ons konden we met spoed terecht, en er kwam een crisisteam om hem te beoordelen.

Die hadden hun conclusie snel getrokken: Het is geen depressie.

?? hu (diagnose GGZ 2015 dysthyme stoornis) Hij zou zich terugtrekken op zijn kamer omdat hij de buitenwereld niet aan kon en daar veiligheid zocht.

Maar depressie, nee hoor dat zagen ze niet (in die 3 minuten dat hij er was). Ik zette alles op een rijtje …. – buikpijn – hoofdpijn- somber- geen contact- moe- eetbuien- langzaam bewegen.

Het leek mij toch een depressie die behandeld moet worden. Op aandringen van mij kreeg hij toch medicatie een antipsychotica, maar voordat het zijn werk had kunnen doen moest hij er onmiddellijk mee stoppen, omdat uit bloedonderzoek was gebleken dat er bijwerkingen waren. Over een ander medicijn werd niet gesproken.

Er volgde een groot gesprek met gemeente, school, Triversum en wij als ouders. De enige mogelijkheid wat Triversum ons aanbood was opname in het Leo Kanner huis in Arnhem, intern!

Ze wisten het dus niet. WE hadden uiteindelijk besloten om hem in ieder geval aan te melden, er stond toch een wachtlijst van 1½ jaar mocht het binnen die tijd niet verbeteren zat er niks anders op.

En wat bleek: inschrijving bij het Leo Kannerhuis was onmogelijk, omdat het niet in onze regio was en werden doorverwezen naar het GGZ in onze regio. ??????? Daar was ik dus klaar mee.

Conclusie: ik ga het alleen doen zonder hulp, want het is er niet. Ik heb besloten om melatonine te geven, zodat hij een goede nachtrust krijgt en vitamine D, omdat hij niet buiten komt. Het bleek langzaam te werken.

Het is me gelukt hem naar school te brengen, dat is een eerste goede stap. Eerst een paar uurtjes later halve dagen. Het kostte me al mijn energie maar het lukte. Geregeld hadden we een gesprek op school, het ging de goede kant op!!

Thuis ging het steeds beter het leek of hij langzaam 'ontwaakte'!!!!

Ik kreeg steeds meer contact, hij ging nog niet volledig naar school en er waren ook nog wel dagen dat het niet lukte, maar het was beter dan het was. Toch was ik hoopvol. Echter school zag het anders, daar was hij nog stil maakt alleen contact met zijn vaste juf hij kwam nog moe en onverzorgd over.

Tegenstrijdig thuis ging steeds beter en beter...

Toch was dit een aanleiding om vanuit school een melding te doen bij Veilig Thuis!

Veilig Thuis? Ja wij zijn verplicht melding te doen als wij ons zorgen maken.

Kan dat anders om ook? Veilig school??? Enfin deze melding is met ons besproken. Ik wist ervan maar begrijpen zal ik het niet Waarom deze negatieve inzet?

Het voelt als ouder alsof je het niet goed doet mishandeld of wat dan ook. De alarmbellen gaan bij mij rinkelen: HELP wat is er loos we doen toch onze best, zetten ons volledig in, maar toch dit … een trap na …. geen vertrouwen in ons als ouders voelt vreselijk!!!

Dus ik opnieuw naar de huisarts met mijn verhaal want het gaat thuis goed, maar op school dus niet en is er hulp nodig want als ik als ouders niks doe geeft dat geen goede indruk bij veilig thuis.

Ik heb de huisarts gevraagd geen verwijzing naar het GGZ door de eerdere slechte ervaring die ik daar heb gehad. Maar helaas als je hem ergens anders aanmeld moet hij helemaal opnieuw door de molen en daar zit je ook zeker niet op te wachten.

Inmiddels is hij weer aangemeld bij de GGZ, maar dan een andere locatie... Ik zie het wel weer, ik wacht het wel af, want ik word er behoorlijk moe van..deze verspilde energie steek ik liever in mijn zoon gingen mijn gedachten.

Hij is inmiddels 15 jaar en het gaat nog steeds beter en beter, natuurlijk functioneert hij niet als een 'normale jongen' maar moet je dat per se willen?

Hij ontwikkelt zich op zijn eigen manier en op zijn eigen tempo daar heeft niemand invloed op, maar moet dat dan? Het geluk van mijn zoon staat bij mij voorop en niet wat hij later gaat doen of wat voor cijfers hij haalt. Ik ben tot nu toe blij dat ik naar mijn kind en mijzelf heb geluisterd en niet naar de hulpverleners door hem uit huis te plaatsen. Geduld is belangrijk: een kind ontwikkelt zich het beste waar hij zich veilig en vertrouwd voelt, waar kan dat het beter dan bij zijn eigen ouders??

Nu ben ik geen hulpverlener die geleerd heeft in boekjes, nee ik ben een moeder met een zoon van 15 die klassiek autisme heeft al 15 jaar praktijkervaring 24/7. En nog wordt er door de hulpverleners niet ECHT geluisterd!!!

Voor het eerst in 15 jaar hebben we een relaxte vakantie gehad met mijn zoon.

Heb ik een echt serieus gesprek gehad.

Vertelt hij wat hij later wil en hoe hij zich voelt. Gaat hij met plezier mee met gezinsuitjes en is hij rustig. Doen we samen boodschappen helpt hij met spullen op de band zetten, tas inpakken en tas dragen.

Krijg ik spontaan een kroel en zoen en zegt: bedankt mam voor de gezellige vakantie. Hier word ik gelukkig van.

Ik weet ook dat hij gevoelig is voor depressies en zal daar ook voor moeten blijven waken.

Waar ik niet gelukkig van word is de hulpverlening die je van het kastje naar de muur stuurt het zelf niet weten en je naar alle kanten duwen. Ik heb via de gemeente nooit zorg aangenomen die ik niet passend vind, nou dan ben je lastig hoor, en ook een zorgweigeraar dus ook aanleiding tot meldingen, terwijl ik altijd alleen het beste voor mijn kind wil!!!

Voor ons nooit meer 'hulp'verlening.

Gr Gina Goedhart

Tot zover mw. Goedhart, met zeer veel dank en waardering!

Bovenstaande illustreert duidelijk dat hulp in overleg tussen huisarts en ouders zeer goed kan zijn en de 'hulpverleners' maar al te intens hebben aangedrongen op uit huisplaatsing en ouders aan het diskwalificeren waren, zonder enig gedegen onderzoek. Op zich goed dat de plaatsing bij het Leo Kannerhuis niet door is gegaan: het is meestal een voorstadium van 'nooit meer terug naar echte ouders' dan wel 'plaatsing in een perspectief biedende setting' zoals dat zo mooi genoemd wordt.

Ceterum censeo BJZ / 'Veilig Thuis' esse delendam (naar Cato Maior)

Drs. N.J.M. Mul, arts n.p. (meldpuntjeugdzorg@gmail.com)

De kinderjacht van VT: nieuwe 'heksenjacht'?

Heksenjacht, een stukje geschiedenis

Hier nu even geen volledig exposé over de vervolging van 'heksen' tussen ca. 1450 en 1750, maar slechts een paar korten citaten uit het artikel op Wikipedia.

Citaat 1:

De meeste heksen bekenden alle beschuldigingen omdat ze gemarteld werden. Velen stierven al tijdens de marteling. Als ze zich na de bekentenis ook nog bekeerden, werden ze gewurgd voordat ze verbrand werden en zouden ze nog in de hemel kunnen komen.

Citaat 2

Na 1590 werden de heksen er door de hogere klasse ook nog van beschuldigd vrijwillig geslachtsgemeenschap met de duivel te hebben gehad tijdens de heksensabbatten. Daarbij werden de heksen gedwongen om de namen van andere deelnemers aan die sabbatten te noemen. Daardoor ontstonden er op grote schaal procesreeksen en massaprocessen. Ook kinderen, mannen, geestelijken en hoogwaardigheidsbekleders kwamen daarbij op de brandstapel.

Citaat 3

Rond 1660 kwam het tot een grote mentaliteitsverandering bij de elite. Men werd sceptisch en verwierp het concept van onstoffelijke wezens. Hierdoor liet de elite zijn ideeën over duivelspact en heksensabbat varen. Rechters begonnen heksenprocessen tegen te werken en de wetgeving werd zodanig aangepast dat heksenprocessen steeds minder tot een veroordeling leidden.

Kort samengevat: onschuldigen werden gedwongen door middel van de meest vreselijke martelingen om schuld te bekennen aan hekserij. Toen de vrouwen van de elite op de brandstapel belandden kwam de elite tot andere inzichten en werden in eerste instantie door rechters de heksenprocessen gedwarsboomd, daarna werd er vanaf ca. 1730 geen enkel heks meer gevonden.... de 'elite' had een mentaliteitsverandering ondergaan.

De vergelijking met 'Veilig Thuis' en andere zogenaamde jeugdzorginstanties

Door middel van allerlei verzonnen ziekten wordt er jacht gemaakt op kinderen. Ik noem even, over de afgelopen 20 jaar: ca. 1994-1999 moest er ADHD gevonden worden, de Stichting Balans gaf daar voorlichting over. Deze stichting was zelfs van mening dat in Nederland 30 % van alle schoolkinderen ADHD zou moeten hebben en aan de Ritalin gaan. Het effect is bekend: verslavend, voortijdig dementeren, afvlakken van emoties enz. Zie het boek van de ziekenhuis-apotheker F. Haesbroek: 'ADHD-medicatie: medische megablunder'. 

Een klein citaat: Dit is het eerste boek dat eens niet handelt over alle mythen rondom ADHD, maar dat het werkingsmechanisme van de gebruikte medicatie gegrond aantoont en uitlegt. De actieve stof in Ritalin en Concerta, is een cocaïneproduct waarvan de amfetaminewerking psychotisch maakt. Het chronisch dwangmatig psychotisch maken heeft in veel gevallen tot gevolg dat corrigerend met antipsychotica (neuroleptica) moet behandeld worden of dat zelfs psychiatrisch moet opgenomen worden.

Rondom de jaren 1999-2005 waren de 'borderline-moeders' heel populair bij de jeugdzorg-industrie. Je roept die kreet maar als BJZ en je hebt redenen tot uit huis plaatsing van kinderen. Daarna kwamen allerlei, al dan niet verzonnen, 'zorgen om de kinderen', 'niet leerbare moeders', argumenten als 'moeder heeft weinig geld' als er maar uit huis geplaatst kan worden.

In de jaren 2005-2015 waren, afgezien van de steeds doorsluipende ADHD, ook vooral de 'autisme spectrum stoornissen' als ASS en Asperger zeer populair in jeugdzorgland.

Rondom 2016 kwam uit het niets de 'PCF', een 'ziektebeeld' dat gekoppeld is aan 'Münchhausen by proxy', een ernstig psychiatrische stoornis, waarbij de ouder het kind allerlei ziekten toedicht en deze ook bevordert. Volgens ervaren kinderartsen, hoogleraren zelfs, zien zij dit ca. 5x per ca. 25 jaar.... met 8 hoogleraren kindergeneeskunde (8 medische faculteiten) dus ca. 1,5 x per jaar (8x5 / 25). Volgens VT zou dit ziektebeeld 600 x per JAAR moeten voorkomen......Zie hierover mijn artikelen in de reeks 'Oorlog met Veilig Thuis'

Rondom 2017 kwam daar ook nog de Ziekte van Lyme bij. Eenvandaag besteedde daar aandacht aan op 16-2-2017!

Al de bovenstaande 'ziekten' hadden tot doel om steeds meer kinderen uit huis te plaatsen en vooral ouders te diskwalificeren.

Omdat dit nog te langzaam ging kwam per 1-7-2014 de 'wet meldcode', met daarin de verplichting voor artsen, leraren, maatschappelijk werkers en andere hulpverleners om 'zorgen' te melden. Willekeurige buren of familie zouden ook meldingen kunnen doen en werden daartoe actief opgeroepen via reclamespots op TV en radio....

Wat met die meldingen gebeurde wist bijna niemand, behalve de ouders die veelal gewoonweg vals beschuldigd werden dan wel ter verantwoording werden geroepen over de kleinste blauwe plek of wondje bij hun kinderen. Bij ieder bezoek van een kind op de SEH van een ziekenhuis worden ouders bijna automatisch als mishandelaren beschouwd. Het 'top tot teen onderzoek' is sindsdien standaard. (Bij ieder bezoek moet een kind (0-18) geheel ontkleed onderzocht worden, ook al heeft het met de vingers tussen de deur gezeten of de neus gestoten aan een muur......)

Sinds 1-1-2019 is de wet meldcode en de bijbehorende protocollen aangescherpt: scholen moeten verplicht een x aantal meldingen per klas doen over 'zorgen' en 'mishandelingen' (door ouders wel te verstaan, niet door pleegouders of jeugdzorg!).

Bij dat protocol bij de meldcode gaat het overigens bij stap 3 al mis, eigenlijk bij stap 2 al: daar wordt namelijk vastgesteld, zonder enig feitelijk onderzoek, dat ouders hun kinderen mishandelen dan wel verwaarlozen. Zou u, geachte lezer, dan nog in gesprek gaan? De conclusies staan gewoonweg al vast voordat enig gesprek of gedegen onderzoek door een deskundige begint!!!

Het verdere verloop

VT heeft geen bevoegdheid tot uit huisplaatsing of ondertoezichtstelling. Wel kunnen zij, via jeugdzorg, adviseren tot drangzorg of projecten als 'samen doen', waarbij uw privacy te grabbel wordt gegooid bij uw buren en familie....

Weigert u een dergelijke vernedering dan moeten er echt wel zorgmeldingen gedaan bij jeugdzorg (ook wel de CI / gecertificeerde instelling = in feite BJZ) en de Kinderbescherming gedaan worden. De conclusie van hun onderzoek, veelal gespeend van enige 'waarheidsvinding' en voorzien van de nodige onderbuiksgevoelens en indrukken, staat meestal al vast: de beschuldigingen van VT worden gewoonweg overgenomen en eventueel ook nog aangedikt met extra 'zorgen', zoals bijvoorbeeld het risico voor kinderen van 14-16 jaar als ze thuis meehelpen in de huishouding bij de afwas of tafeldekken.....

De 'WAARheidsvinding'

De hele jeugdzorgsector schijnt een hekel te hebben aan gewoonweg waarheid. Zo rapporteerde de Nationale Ombudsman december 2013 in het rapport 'Is de zorg gegrond?' dat veelal onderbuikgevoelens en indrukken gepresenteerd werden alsof het feiten waren, de willekeur was gewoonweg volop aanwezig. Mede naar aanleiding van dit rapport kwam er een heel congres over 'waarheidsvinding' bij de Erasmus-Universiteit. Het verslag van deze bijeenkomst wordt angstvallig geheim gehouden en men durfde niets te doen met de kritieken van ouders, er moest een nieuwe ronde bijeenkomsten georganiseerd worden via het LOC (Landelijk Overleg Cliëntenraden) in samenwerking met een organisatie die vanuit VWS en Justitie gesponsord werd. Zie het artikel 'Waarheidsvindingvoor Kinderjatters', het artikel spreekt voor zich. (Ikzelf was één van die 31 ouders die bij die bijeenkomsten hun zegje mochten doen, het verslag van die bijeenkomst werd ronduit vervalst door de begeleiders.) Zelf hebben de andere ouder en ik een eigen verslag gemaakt, dit werd naar de prullenbak verwezen, er moest wederom een nieuwe ronde bijeenkomsten komen met andere ouders, die 'verkozen' werden door de organisatoren zelf, ouders die niet al te kritisch zijn.... Ikzelf heb nimmer iets gehoord. Dit terwijl mijn opvatting heel kort en duidelijk is: gewoon eens 'ophouden met LIEGEN en alleen in de dossiers zaken die aantoonbaar JUIST zijn'. Deze opvatting schijnt Grieks of Latijn dan wel Sanskriet te zijn: bijna niemand begrijpt dit....

Het beeld van de willekeur van de gewoonweg leugenindustrie wordt zonder omhaal bevestigd door een jeugdzorg-directeur: René Meuwissen van JZ-N.Br.. Zie het artikel 'Positie van jeugdzorgbestuurder totaal onhoudbaar'

Toch even enige duidelijk citaten:

'Om zijn eigen positie te beschermen is alles geoorloofd. Variërend van achterhouden van informatie, het in de doofpot stoppen van onderzoeken, smaad/laster, liegen in de rechtbank, het persoonlijk en in zijn bijzijn toelaten van liegen tegen zijn eigen klachtencommissie en intimideren van cliënten. Intimidatie is al jarenlang zijn handelsmerk ' en

'…..Als bestuurder probeert hij bij dossiers buiten beeld te blijven om zo te voorkomen dat hij verantwoordelijk, lees aansprakelijk, gesteld kan worden voor de handelingen van zijn pionnen op de werkvloer.....'

En als extraatje:

'…...En om hun werk goed te doen stelt Meuwissen ruime beleidskaders vast. Kaders waarbij zij de wet mogen overtreden. Maar de verantwoordelijkheid die ze krijgen is slechts een afleidingsmanoeuvre om zo zelf buiten schootsveld te blijven....' .

Na dit extraatje nog de klap op de vuurpijl voor deze jeugdzorg-bestuurder:

' ….daaronder een keur aan JZW-ers die, vaak uit angst voor hun baan en de lange arm van Meuwissen, niet durven af te wijken van zijn beleidskaders. Ondanks de vele, vaak gegronde, klachten en overduidelijke overtredingen van wet- & regelgeving mogen/moeten zij onbelemmerd doorgaan in het mishandelen en beschadigen van kinderen en ouders die toch al kwetsbaar zijn. Op geen enkel moment is er enige zelfreflectie en wordt er nimmer de-escalerend gehandeld. ...'

Let wel hier sprak de directeur van JEUGDZORG Noord-Brabant, voorheen heette dit BJZ!!!

Willekeur spreekt ook uit het beleid aangaande maatregelen als OTS en UHP: waarom wordt er bijvoorbeeld niets gedaan, in 2013, als onze koning met zijn moeder en echtgenote 7 dagen naar de Antillen vertrekt, 3 kinderen alleen achter latend? Niets aan de hand. Als je als gewone ouder een vaste oppas hebt voor 1 dag per week of 2 dagen weg bent heb je al een 'risico-factor' omdat ouders slecht bereikbaar zijn als een kind een ongelukje krijgt. Bij koninklijke kinderen is het genoeg als 'papa /mama over 24 uur bij je is als je een ongeluk krijgt of ziek wordt..... Mijn zorgmelding over deze situatie is direct de prullenbak in gegaan!

Een verdere illustratie is de recente actie van een kind van 15, wiens ouder burgemeester is van een grote stad. Dit schreef De Telegraaf hier over op 14-8-2019. Zou die burgemeester ook een O&K adviseur, SAVE-werker of buurtregiseur aan de keukentafel krijgen? Moeten zijn ouders ook komen voor de gesprekken met VT al dan niet aan de keukentafel? Moet er niet een onderzoek komen naar de opvoedvaardigheden alsmede de veiligheid van het kind in de thuissituatie? Wordt dit kind ook UHP? Zijn er ook zorgen over de thuissituatie als dit kind komt inbreken en met namaak-wapens rondloopt? Of is dit ook allemaal 'privé zaak'? Uiteraard niet denk ik zo.

Als de maatregelen die 'normale ouders' ten deel vallen vanuit VT, Jeugdzorg en Kinderbescherming NIET van toepassing zijn voor het gezin van een burgemeester, dan neem ik aan dat er snel een einde komt aan de jeugdzorg-terreur in Nederland: iedereen wordt daar toch gelijk behandeld?

De rechter

De gang naar de rechter gaat meestal via de GI dan wel via de Raad voor de Kinderbescherming die een Onder Toezicht Stelling dan wel direct een Uit Huis Plaatsing aanvraagt.

In het verzoekschrift staan meestal een hele reeks zorgen, zonder enig feitelijk bewijs en vooral de volgende zin:

'De hulp is in de thuissituatie niet mogelijk' of de zin 'Ouders weigeren de hulp'.

Meestal zijn deze zinnen pure leugens: er is vaak nimmer enige hulp aangeboden. Soms is er hulp voor kinderen met bepaalde problemen, maar jeugdzorg verbiedt dan wel stopt die hulp die ouders zelf gevonden hebben en gebruiken.

De eerste van deze zinnen moet in zo'n rapport staan: een rechter mag namelijk alleen en uitsluitend een UHP uitspreken áls de hulp in de thuissituatie niet mogelijk is of redelijkerwijs zal falen.... Dus: gewoonweg een leugentje om financieel gewin voor de jeugdzorgindustrie!

Na de uitspraak

'Dank zij' de nieuwe jeugdwet van 1-1-2015 waarbij de jeugdzorg naar de gemeenten ging en verantwoordelijk zijn voor zowel de hulp als de financiering daarvan, betekent een OTS dan wel UHP voor de GI dat de gemeenten vanaf dat moment door moeten blijven betalen zolang de maatregel (OTS of UHP) duurt. Onbeperkte geldstroom richting jeugdzorg dus.

En de hulp?

Voor de OTS of UHP zijn er allerlei zorgen die dringend om hulp voor het kind vragen. De praktijk is echter anders: menig ouder zal bevestigen dat, als er al hulp komt, deze pas na een maand of 6 begint, om dan na 1 jaar, bij de verlenging OTS, gesteld wordt dat de 'hulp pas kort begonnen is' , zodat verlenging OTS noodzakelijk is....KASSA dus!

Bij een UHP wordt het erger: een kind gaat van crisispleeggezin, naar pleeggezin (perspectief zoekend) dan wel perspectief biedend pleeggezin. Bij dat laatste betekent dit dat een kind nimmer terug gaat naar zijn of haar ouders.

Ook kan het zijn dat een kind in een jeugdzorg-instelling wordt geplaatst dan wel in een 'gezinshuis'. Dat laatste is een 'gewoon' gezin, waarbij een van de ouders een affiniteit heeft met jeugdzorg. Bij deze gezinnen mogen maximaal 4 kinderen 'inhuis geplaatst' worden, ze hebben daarnaast 2 of soms meer pleegkinderen en enige eigen kinderen. Tegen alle richtlijnen van deze gezinshuizen in werken de ouders soms ook nog buiten de deur. Het verschil tussen 'inhuis geplaatst' en 'pleegkind' is louter financieel: voor de eerste krijgt een gezinshuis ca. 40.000 € per jaar per kind, als onkostenvergoeding en loon, omdat het extra-zorg kinderen zouden zijn. Voor de pleegkinderen krijgt men de normale pleegzorgvergoeding van ca. 600 € per maand voor verzorgingskosten + eten. Bij dat laatste komen ook nog toelagen voor bijvoorbeeld nieuwe fiets en schoolspullen enz. Dit vinden pleegouders ook nog maar weinig: zo maakt de Stichting Kinderpostzegels reclame om meer geld te geven aan pleeggezinnen, zodat ze betere voorzieningen (lees woningverbetering!) voor die armlastige pleeggezinnen en arme hulpbehoevende kinderen.

En de verdere 'HULP' dan?

Alle zorgen die er voor de UHP waren lijken als sneeuw voor de zon verdwenen... de UHP bleek de 'HULP' te zijn. En de verdere hulp die de wet verplicht aan de GI? Deze hulp betreft '… alles te doen wat noodzakelijk is om de zorgen die geleid hebben tot de maatregel weg te nemen... ', aldus de wet. Treurig: dit gebeurt vrijwel NIET, als het aan de GI ligt dan wel aan een 'gezinshuis' wordt er nimmer een kind terug geplaatst bij de ouders: de geldstroom naar de GI of gezinshuis houdt dan namelijk op.....

Conclusies

Dat hele circus van OTS en UHP hangt samen van gewoonweg valse voorlichting aan de rechter en bedrog ten opzichte van ouders en kinderen door de GI en 'jeugdzorg'.

Het dient slechts één doel: geld richting jeugdzorg-industrie en pleegouders c.q. 'gezinshuisouders'. Het gewoonweg geroofde kind is de bron voor deze industrietak!

Vragen

Wanneer gaan ouders en gemeente-ambtenaren dit eens doorzien en stoppen ze de onbeperkte geldstroom, waarom roepen ze de GI niet ter verantwoording met de vraag: WELKE HULP hebben jullie geleverd aan de kinderen en ouders? WAT hebben jullie gedaan om kinderen weer thuis te plaatsen? Welke hulp hebben jullie aan gezinnen aangeboden zodanig dat UHP overbodig zou zijn?

Voor zover mij bekend heeft geen enkele gemeenteambtenaar die vragen gesteld, de goede niet te na gesproken. (Er is op zijn minst één gemeente die dit wél gevraagd had!)

Een vraag voor de kinderen in 'jeugdzorg' die ontdaan zijn van hun ouders en familie:

Realiseren jullie dat je vaak door leugens je gezinsleven met ouders en familie bent kwijt geraakt en je daarmee gewoonweg een stuk van je normale leven kwijt bent? Wanneer komen jullie zelf in protest? Protesteren HELPT!
Of bent u echt zó tevreden met 'Jeugdzorg', zoals in mijn 'Hiep hoi, wij hebben 'Jeugdzorg'!'?

Zou er ooit een eind komen aan de HEKSENJACHT op kinderen nu ook kinderen van de koning (mogelijk?) en kinderen van een burgemeester 'slachtoffer' worden van de jeugdzorgterreur, of zijn die vrijgesteld? Hoe rijmt dit zich met art. 1 Grondwet: iedereen wordt toch gelijk behandeld?

'

Ceterum censeo BJZ / 'Veilig Thuis' esse delendam (naar Cato Maior)

Drs. N.J.M. Mul, arts n.p.   (meldpuntjeugdzorg@gmail.com)

Naschrift

Bij het afsluiten van dit artikel bereikte mij het bericht dat een 73 jarige vrouw de staat aansprakelijk stelt voor het haar aangedane leed door haar kind gewoonweg te roven, wegens het feit dat zij ongetrouwd was. EINDELIJK.... 

WANNEER gaan de andere ouders waarvan hun kinderen gewoonweg mishandeld (het doorsnijden van familiebanden is ook mishandeling!) en misbruikt zijn (zie het rapport Samson: 'seksueel misbruik is structureel aanwezig binnen de jeugdzorg') onder het mom van 'jeugdzorg' eens de staat aanklagen? Ik wens deze vrouw alle succes en sterkte!!!