PRAKTIJK VAN JEUGDZORG 11

Het verhaal van Olga…….

HUISJE, BOOMPJE, BEESTJE, en BUREAU JEUGDZORG.......

Nooit, maar dan ook nooit gedacht dat ik ooit als moeder in aanraking zou kunnen komen met Bureau Jeugdzorg Zuid Holland, een organisatie die ik vergelijk met de maffia: een octopus die je stevig in haar greep houdt met haar tentakels. Tentakels die staan voor onjuiste bevindingen, leugens, ondeskundigheid, list en bedrog, die zeker niet in het belang zijn van de kinderen. Hierbij het verhaal van een moeder, die vecht als een leeuwin om haar nog 3 uit huis geplaatste kinderen thuis te krijgen.

Ik ben 20 jaar getrouwd geweest, en uit dit huwelijk zijn 5 prachtige kinderen voortgekomen, 3 jongens en 2 meisjes in de leeftijd 21-18-9-8-3. Voor de buitenwereld waren wij het ideale gezin die het goed voor elkaar had. Een mooi koophuis, goede baan, leuke auto’s voor de deur, paarden achter het huis, noem eigenlijk maar op. Binnenshuis werd dat overschaduwd door de man/vader die huiselijk geweld pleegde naar de oudste 4 kinderen en naar moeder. Een huwelijk dat bol stond van de ruzies, die na de komst van de jongste kinderen heviger en frequenter werden. Moeder heeft 2 maal  aangifte gedaan tegen vader, die daarvoor is veroordeeld en er werd door de Rb een forensisch psychologisch onderzoek opgelegd om de persoonsproblematiek bij man/vader te kunnen vaststellen.   

Op een gegeven moment, ergens in 2009 heeft de oudste een leraar op school in vertrouwen genomen, die uiteindelijk vond dat hij verplicht was om hiervan melding te maken bij het AMK. Er kwam een onderzoek door de Raad voor de Kinderbescherming, en hieruit bleek dat er zorgen waren over de veiligheid en de stabiliteit in de thuissituatie. Ondanks deze  moeilijke periode kwam er eind 2009 nog een kindje bij uit dit huwelijk. Vanwege bovengenoemde zorgen kwamen de 4 oudste kinderen onder OTS te staan  (2010) van BJZ en werden er 2 jonge meisjes als gezinsvoogd (Neelke K. en Pauline T.) ingezet. 

In dit zelfde jaar zette ik de echtscheiding in gang en raakte ik alles wat ik had aan materiële zaken kwijt (huis, baan, huisdieren, huisraad, etc. etc.).  Vervolgens kreeg via de gemeente een sloopflatje met 2 slaapkamers toegewezen, waar ik samen kon zijn met mijn 5 kinderen. Ik kwam zelfs in de bijstand terecht en dat maakte het er allemaal niet makkelijker op, mede ook doordat vader weigerde alimentatie te betalen voor zijn 5 kinderen. 

Ook de druk van BJZ nam toe en zij uitten hun zorgen over de tijdelijke sloopwoning met maar beperkte woonruimte en weinig privacy. De financiële problemen waardoor er zorgen waren over de basale verzorging, en over het feit dat ik BJZ geen inzicht gaf in mijn leven. Ik had ook niet de behoefte om dat te doen en had daardoor BJZ totaal onderschat met hun machtspositie. Ik reageerde niet altijd op hun telefoontjes en mailtjes temeer omdat ik met andere zaken bezig was. Mijn vechtscheiding was in volle gang, ik moest op zoek naar een nieuwe woning, een baan en had natuurlijk de zorg voor de kinderen. 

Ik dacht, als moeder,  dat BJZ mij totaal niets kon maken. Mijn kinderen en ik zijn stapelgek op elkaar, ik heb ze nooit geslagen en wist ook dat de nieuwe weg die ik had

ingeslagen alleen maar naar boven kon gaan.  In april 2011 kreeg ook het jongste kind OTS. BJZ heeft uiteindelijk  de laatste dag in juli 2011 mijn 4 kinderen uit huis geplaatst, het oudste kind van 18 mocht thuis blijven.

Doordat dit zo onverwachts ging was er voor de kinderen door BJZ niet eens opvang  geregeld en werden de kinderen geplaatst bij de jongste zus van mijn ex-man, waar hij zelf ook inwoont, ONBEGRIJPELIJK! 

Een trauma voor de kinderen, met name voor het kind van 16 die al zoveel had meegemaakt met vader en binnen de kortste keren liep dit uit de hand met ruzies en moest BJZ snel  overgaan tot actie. Het jongste kind werd geplaatst in een crisis-pleeggezin in Zwijndrecht, de oudste 3 gingen naar een crisis-groep van Trivium Lindenhof in Dordrecht.

Ik kon het gewoon niet bevatten dat dit mij zou overkomen, laat staan voor de kinderen en ik was dan ook helemaal kapot van verdriet. Er komen zoveel dingen op je af. Na de UHP kreeg ik direct een uitgebreide omgangsregeling. Ik woon zelf ook in Dordrecht en zag mijn oudste kind praktisch iedere dag, het jongste kind kwam elke zaterdag naar huis en de 2 andere kinderen op elke woensdagmiddag en elke vrijdag en zaterdag (mochten blijven slapen). De overige dagen mochten de oudste 3 kinderen dagelijks bellen. 

Na deze heftige gebeurtenis verbleef ik niet meer in de sloopwoning, maar kon ik via mijn netwerk tijdelijk verblijven in een mooi vakantiechalet, waar ik ook de kinderen ontving, zodat zij niet meer terug zouden hoeven naar die traumatische woning. 

In eerste instantie werd ik bijgestaan door een familierecht advocaat, die achteraf weinig ervaring bleek te hebben met BJZ. Door BJZ werden voorwaarden gesteld aan de thuisplaatsing van de  3 jongste kinderen.  Ik citeer: "een passende woning, financiële problemen oplossen, moeder heeft zelf de verantwoordelijkheid voor het halen en brengen van de kinderen naar de opvang/pleeggezin, en mag dit niet laten doen door het oudste kind van 18, moeder moet bereikbaar zijn voor BJZ hetzij telefonisch of per mail, met de intentie om binnen een week te reageren, moeder laat wijzigingen in haar situatie weten aan BJZ, en moeder laat bereidheid zien om de adviezen uit de hulpverlening m.b.t. het belang van haar kinderen op te volgen en aan te pakken. Wanneer aan deze punten voldaan is kan de bezoekregeling met moeder uitgebreid worden naar het hele weekend.". De voorwaarden werden afgesloten met: "mocht er binnen 6 maanden niet aan deze punten worden voldaan, dan zal een voortzetting van de UHP op een leefgroep of in een pleeggezin overwogen worden. Hierna verklaar ik kennis genomen te hebben van de inhoud van deze voorwaarden.". Deze voorwaarden zouden door de beide gezinsvoogden en door mij ondertekend moeten worden en dit is nooit gebeurd.

In oktober 2011 had ik mijn eerste hoger beroep tegen BJZ.  Het oudste UHP kind werd gehoord door de kinderrechter en kon haar verhaal doen, maar de kinderrechter bleef van mening dat BJZ gelijk had en dat er nog steeds sprake zou zijn van een "onveilige situatie". Volgens de kinderrechter en BJZ, die het volgende hierover schreven: "In de genoemde voorwaarden voor thuisplaatsing is er opgenomen dat wanneer er ruim een half jaar na de UHP geen enkele verbetering zou zijn opgetreden, BJZ de UHP perspectief biedend zou worden. Omdat een duidelijke, consequente, veilige en basale zorgen voldoende opvoedsituatie noodzakelijk is voor de jongste 3 kinderen om zich goed te kunnen ontwikkelen, heeft BJZ het nodig geacht om binnen afzienbare tijd het toekomstperspectief en daarmee een zo goed gunstig mogelijke ontwikkeling van de jongste 3 kinderen veilig te stellen. Een opvoedbesluit strekkende tot een perspectiefbiedende plaatsing van de 3 kinderen is daarvoor noodzakelijk." 

BJZ bleef om duidelijk moverende reden het verleden maar aanhalen en gebruiken om de kinderen bij mij weg te houden. Het leek er zelfs op dat BJZ in de rol van mijn ex-man was gaan zitten en nu als het ware BJZ een echtscheidingstrijd had met moeder.
De advocaat verwees naar de zeer summiere beschikking van de Rechtbank, welke absoluut niet motiveerde waarom de kinderen nog UHP geplaatst moesten worden. BJZ zou twijfels hebben of moeder aan de voorwaarden kon voldoen. Allereerst had de Rb zich moeten afvragen of "twijfel" voldoende grond is voor een UHP. Als BJZ twijfelde dan had men zeker de poging moeten ondernemen om de kinderen met bv een IGB (Intensieve Gezins Begeleiding) thuis te laten keren. Al dan niet met een veiligheidsplan. Dit is nooit gebeurd. Kortom: de Rb heeft op basis van "twijfel" de UHP beschikt zonder enige afweging te hebben gemaakt dat zij op basis van artikel 21 Rv (Jz Dh+: dit is het artikel dat de rechter verplicht om aan waarheidsvinding te doen!) meer informatie hadden kunnen eisen alvorens tot een beschikking te komen. De Rb had deze info kunnen verkrijgen door de zaak aan te houden en BJZ te verzoeken tot het doen van onderzoek naar thuisplaatsing. 

Vanaf de eerste dag na de UHP is er een ruime omgangsregeling opgesteld (3 x in de week). Deze verliep zeer goed en gaf er blijk van dat niets in de weg stond om de kinderen thuis te laten wonen. Het enige dat BJZ bleef doen was het aanbrengen van "twijfel" en het aanvoeren van gronden uit het verleden. Het meest in het oog springend blijft het kwalijke en paternalistische verweer dat "moeder onverantwoorde beslissingen heeft genomen ten tijde van de geweldsincidenten met vader". Nergens wordt duidelijk gemaakt op welke gronden een thuisplaatsing moest worden afgewezen. 

Ondanks dat ik bij het hoger beroep kon aantonen dat ik inmiddels een passende woning had voor mij en de kinderen en per 01 september 2011 weer een goede baan had, en dat de communicatie tussen BJZ en moeder in positieve zin was verbeterd, was dit voor de kinderrechter geen reden om mee te werken aan een thuisplaatsing.

Vader was intussen geheel buiten beeld, had minimaal contact met BJZ en werd door hen op de hoogte gehouden. Verder had hij geen contact met de kinderen en verscheen ook niet op bovengenoemde zitting. Uit een fax van de advocaat van vader bleek dat 'vader de plaatsing van de kinderen in een instelling in hun belang acht'.... dit zonder enkele onderbouwing!

Enorm verbaasd ben ik over bovengenoemde fax van vader, en ik denk dat hij totaal niet door heeft hoe moeilijk de kinderen het hebben met de UHP en dat zij niet thuis mogen wonen. Zelf denk ik dat vader dit doet vanwege mijn aanvraag voor scheiding waar hij niet mee instemde, een soort rancune naar moeder, omdat hij wist dat mijn kinderen mijn alles zijn. Uiteindelijk heeft hij zichzelf er het meeste mee: zwart op wit staat er in de beschikking van de rechter dat hij het in het belang van de kinderen vindt dat ze UHP blijven! Te TRIEST voor woorden en heel erg voor de kinderen dat hij dit aandoet.

Als moeder ervaar ik de uitspraak van de kinderrechter als onterecht en onrechtvaardig, en ondanks al mijn verdriet wat dit teweeg brengt zal ik verder moeten. Het is zo’n groot gemis om zonder je kinderen te leven, dat gun ik mijn ergste vijand niet. Eigenlijk ben ik gestopt met leven en genieten. Ondanks dat een buitenstander niets bij mij zal opmerken (ik sta positief in het leven) ben ik van binnen kapot van verdriet. En dan heb ik het niet eens over het verdriet van de kinderen, met name de jongsten begrijpen er niets van, met de oudsten kan ik gelukkig goed praten en een plan van aanpak doornemen.

Mijn oudste (toen 16 jaar) heeft het ook ontzettend moeilijk gehad met de UHP, het huiselijk geweld door haar vader, de heftige scheiding en het verdriet wat dit allemaal met zich meebrengt. Het kind uit zich hierin door slecht presteren op school en nergens geen zin meer in hebben. BJZ doet de uitspraak dat het kind “depressief” zou zijn en vast loopt in de ontwikkeling. BJZ vindt dat het kind geplaatst moet worden in een leefgroep met aanvulling en ondersteuning vanuit de GGZ in de vorm van dagbehandeling met observatie.
BJZ heeft haar zelfs al aangemeld bij Yulius. Ik citeer vanaf de website:

Yulius
"Expertiseorganisatie in Zuidwest-Nederland die zich richt op het bieden van zorg in iedere levensfase van cliënten met complexe psychische problematiek en leerlingen met psychiatrische problemen."

Als een leeuwin heb ik me met hand en tand verzet tegen BJZ dat mijn kind daar onder behandeling zou komen en dat werd me absoluut niet in dank afgenomen door BJZ. Zelfs een Schriftelijke Aanwijzing door BJZ heb ik gelukkig in positieve zin kunnen afwenden, maar als betrokken moeder en in het belang van haar heb ik zelf een onafhankelijke psychologe opgezocht die met haar om de tafel ging zitten om te kijken wat er nu precies met haar aan de hand was. In ieder geval was ze niet depressief zoals BJZ zo fijn in de dossiers vermeldde, maar was het kind kapot van verdriet van wat er zich allemaal afspeelde. Tevens ging ik naar de medewerkers van de  crisisopvang waar het kind zat om, in alle openheid, duidelijkheid te verschaffen wat er zich daadwerkelijk afspeelde en waar ik tegen aan liep als moeder om mijn kinderen terug te krijgen. Ik kreeg zelfs inzage in het dossier van BJZ waar een korte inleiding in stond over onze gezinssituatie. 

Als moeder werd ik voor “rotte vis” uitgemaakt en gelukkig zag de crisisopvang en, na het verhaal van mij en mijn kind, dat het toch wel even anders in elkaar zat, dan BJZ wilde doen voorkomen. Bijna elke dag kwam mijn kind naar huis, en als ze niet kwam dan stond ik daar op de stoep met lekkere dingen. Op een crisisopvang krijg je het noodzakelijke eten en drinken. Ruim 3 maanden heeft zij daar gezeten en daarna werd zij overgeplaatst naar “het Palet” van Trivium Lindenhof in Dordrecht. 

Volgens BJZ zou zij hier tot haar 18e verblijven en daarna overgaan naar kamertraining. Ook zij zou niet meer thuis komen. Mijn kind is gelukkig verbaal net zo sterk als ik, dus als ze het ergens niet mee eens was riep ze dat direct. 

Vaak liepen de spanningen tussen gezinsvoogd Neelke en haar hoog op en werd ze bestraft door een weigering van thuisbezoek. Ook voor haar thuisplaatsing werden voorwaarden opgemaakt door BJZ. Ze moest een dagbesteding hebben in de vorm van naar school gaan en open staan voor hulpverlening. 


School heeft mijn kind altijd geholpen en bijgestaan en ze waren tevens bekend met de negatieve sfeer die om BJZ hangt. Ook had zij op Trivium Lindenhof een gedragswetenschapper die het met de hele gang van zaken oneens was en vond dat het kind naar huis moest. Zelfs toen het kind aan de voorwaarden voldeed van BJZ werden op het laatste moment de voorwaarden weer aangepast. Eerst moest ze alleen naar school, even later moest ze ook werk hebben, en zo ging dat maar door. Ook als moeder ging ik regelmatig naar het Palet, om mijn verhaal te doen en te proberen een ingang te vinden om haar thuis te krijgen. Dit heeft er uiteindelijk toe geleid dat er een aantal medewerkers binnen “het Palet” waren die haar hielpen en gingen praten met BJZ. 

Ellenlange evaluatiegesprekken heb ik gevoerd, waar soms wel 10 man aan tafel zaten, om te discussiëren over mijn dochter. Uiteindelijk heeft het 7 maanden geduurd, en kon zij van de ene op de andere dag terug naar huis. En WAAROM zo ineens? Ik denk zelf dat zij behoorlijk lastig was voor BJZ. Bij de kinderrechter kon zij alles goed verwoorden en tevens kwam zij op voor het belang van de andere 3 UHP geplaatste kinderen.

Blijdschap dat zij als eerste naar huis kon maar ook verdriet dat dit bij de anderen nog niet is gelukt. Het moeilijkste moment was het om tegen de andere 2 kinderen te moeten vertellen dat zij naar huis ging en hun 2 nog niet. De kinderen van nu 9 en 8 zaten immers tegenover haar in de crisis opvang en zagen elkaar dagelijks.
Zij is gelukkig weer thuis en samen met de 2 oudste kinderen, vecht ik voor de jongste 3 kinderen.

Vandaag,15 juli 2013, staat er een stukje in De Telegraaf onder de titel: 'Jeugdzorg digitaal op zoek naar slaapplaats'. Binnenkort volgt ook in het AD een artikel, om aan de mensen te laten zien hoe BJZ daadwerkelijk in elkaar steekt.

Wordt vervolgd……THIS GIRL IS ON FIRE…..

Olga

Jz Dh+: U ziet hier alle 'ingrediënten' van de 'praktijk van jeugdzorg': meldingen die niet juist onderzocht worden, geen enkele juiste diagnostiek over het gezinssysteem, een bewering 'depressief' zonder enig onderzoek, het willen verwijzen naar een psychiatrische opname, zonder enig onderzoek, volledig gebrek aan waarheidsvinding en het schofferen/negeren van ouders en kinderen. Alles is gericht op méér geld voor de jeugdzorg-industrie... en daarbij vooral kinderen hun normale gezinsleven ontnemen.

Het verhaal van moeder Olga is duidelijk....hier heb ik niets meer aan toe te voegen…. SCHANDE hoe men onder het mom van 'jeugdzorg'  hele gezinnen ruïneert, kinderen hun ouders ontneemt en het ergste: kinderen VOOR HET LEVEN beschadigt!

Ceterum censeo BJZ esse delendam (naar Cato Maior)


Nico Mul

Jeugdzorgdarkhorse2013@gmail.com