Dit
artikel zou zowel bij mijn reeks 'Praktijk van Jeugdzorg' als bij mijn reeks
over 'vechtscheiding' kunnen horen.
Gezien de zeer grote overeenkomst met het artikel van enige tijd geleden
over 'vechtscheiding', kies ik voor die
laatste. Afgezien van het feit dan moeders mij bijna gelijktijdig benaderden, woonden minder dan 10 km van elkaar, betreft
het hier het zelfde BJZ en zaten de kinderen in de zelfde jeugdzorginstelling!
Naar
aanleiding van 'De vechtscheiding: uw ex is gek' kreeg
ik stormen van kritiek te verduren over waarom ik die moeder nu niet wilde
steunen en mijn mening afwijkend was van de anderen die de video's in die zaak
gezien hadden. Ik heb een en ander duidelijk uitgelegd: ik houd er niet van om
het met een half dossier te doen en alleen de 'waarheid' van één ouder over te
nemen, zeker niet als die 'waarheid' grove, ongefundeerde, beschuldigingen
inhoudt. Bij de hier onder beschreven casus heb ik moeder wél bijgestaan en zij
luisterde wel naar mijn advisering!
Ik
werd dus benaderd door een moeder die een echte vechtscheiding had, met zowel
fysiek geweld naar haar toe als verbale agressiviteit richting kinderen van ca. 6 en 11 jaar.
Het
probleem: het oudste, zeer pientere, kind wil niet naar zijn vader. Waarom niet? Hij wil gewoonweg zich veilig
voelen en heeft een angst voor de agressieve uitvallen van zijn vader. Vader in deze wil zijn jongere kind niet zien
wegens het feit dat die een handicap heeft. Over die angsten voor vader is hij
onder begeleiding. Vader heeft tot dan
toe iedere hulp om zijn agressieve uitvallen in de hand te houden geweigerd.
Ondertussen had het kind wel zeer vaak uitgebreid telefonisch contact met zijn
vader (soms wel 1 uur/dag!) BJZ vindt het echter niet goed genoeg gaan en vindt
dat er door middel van een UHP betere zorg verleend kan worden, omdat de jongen
dan ook op een 'neutrale plek' zit.
De
begeleiding die de jongen had in de thuissituatie zou voortgezet worden, om die
reden werd zelfs de UHP versneld…er was direct plaats….
De
UHP is een feit… en de 'hulp'?
Heel
kort: iedere hulp werd gestopt, die was geheel niet aanwezig in de
instelling. Ook een deskundige was er
niet: die zou pas ca.2 maanden later kunnen komen vanuit een andere instelling…
Het kind?
De
reactie was zeer heftig: hij voelde zich bedonderd en belazerd, reageerde zeer
fel met vele lichamelijke klachten, tot verlammingen aan toe… belandde binnen 3
weken in een rolstoel……Hij belde zelfs 112 om te zeggen dat hij daar gevangen
gehouden werd… De politie kwam zelfs…ze hielden hem gevangen wegens het feit
'de rechter had een machtiging UHP gegeven dus hij MOEST opgesloten worden'… De
gezinsvoogd, die deze opvatting had, kon kennelijk niet lezen: er stond
'machtiging UHP' en niet: 'Gelast onmiddellijke opname in een gesloten setting'
of iets dergelijks.
Gezien
de dramatische ontwikkelingen rondom het kind werd alarm geslagen door de
'jeugdzorg instelling' en de school… de gezinsvoogd was niet erg bereid tot
actie, maar werd door moeder + jeugdzorginstelling op haar verantwoordelijkheid
gewezen: er MOEST iets gebeuren… Diverse beraadslagingen volgden…. Men was de
mening toegedaan dat men niets voor het kind zou kunnen doen en liet de
VERANTWOORDING aan MOEDER, men zou zich niet verzetten als moeder het kind
weghaalde… Van te voren had moeder de politie al gebeld met de vraag hoe die
zouden reageren als moeder het kind NIET na een weekend (thuis) bezoek zou
terugbrengen….De politie zou niets doen. Een dag daarna kwam het woord van
moeder. De machtiging UHP liep tot eind
oktober… BJZ stelde: we gaan eind oktober pleiten voor einde UHP'… De vraag van
moeder: WAAROM kan dan NU (begin augustus 2014) niet de UHP officieel beëindigd
worden? Moeder had ondertussen geregeld dat haar kind weer hulp in de
woonplaats zou kunnen krijgen.
Er
was inmiddels een officieel 'Verzoek einde UHP' gedaan (zoals beschreven in
mijn 'Nico Mul's link' / blz. 20 hier naast') op grond van art. BW 1:263) Bij zo'n verzoek heeft de Stichting
BJZ 14 dagen de tijd om te antwoorden, daarna kan een ouder zonder verder af te
wachten, zonder advocaat, een beroep doen op de kinderrechter.
Het
antwoord van BJZ was ronduit lachwekkend: Volgens de gezinsvoogd had BJZ NIET
de macht om een UHP te beëindigen, terwijl dit nadrukkelijk in de wet staat in
art. BW 1:263 1e lid. BJZ 'kende die wet niet'!!! (net zoals ze de
wet niet kennen over rechten op informatie en recht van inzage / afschrift en
correctie van dossiers…maar dat is een ander verhaal.)
Het
verzoek werd afgewezen, omdat nog onderzoek gedaan zou moeten worden naar de
meest wenselijke woonomgeving….. Dus: het
kind wordt UHP omwille van de stress van het kind bij omgang met vader en zijn
angsten, en de UHP kan niet beëindigd worden omdat het kind mogelijk bij vader
zou moeten gaan wonen…. Dit is des te lachwekkender als u zich realiseert dat
vader bij een ander inwoont (op meer dan 200 km afstand) en geen eigen
huisvesting heeft!
Uiteraard
heeft moeder terstond een beroepsschrift ingediend bij de kinderrechter,
conform art.BW1:263 4e lid. Dit zal begin oktober voorkomen bij die
rechter.
Het resultaat
Het
kind is ca. 3 maanden UHP geweest en is ernstig getraumatiseerd 'dank zij' BJZ.
Het
'idee van UHP' kwam NIET vanuit een deskundige die het kind begeleide, ook niet
vanuit school, maar was een hersenspinsel van een gezinsvoogdes met naar mijn
indruk een nogal grote duim, die het eigen dossier niet eens kende. De
'vechtscheiding' liep immers al meer dan 2 jaar en er is en omgangsregeling met
vader geweest die diverse malen door toedoen van vader escaleerde ten nadele
van de kinderen….De gezinsvoogd had bijvoorbeeld niet opgemerkt dat vader
iedere hulp weigerde voor hemzelf, maar wel steeds beloofde dat te gaan doen…
BJZ
tolereert het verblijf van het kind bij moeder.
BJZ
heeft op geen enkele wijze enige hulp voor het kind bewerkstelligd.
BJZ
heeft geïllustreerd hoe zij de Wet niet kennen, dan wel niet willen kennen dat ouders ook rechten hebben, zoals een verzoek doen tot einde UHP.
Het
kind krijgt nu wel 'de hulp die hij nodig heeft' echter door moeder gezocht en
gevonden.
Het kind:
HEEL
BLIJ om weer terug te zijn bij zijn familie en vriendjes….. Hij krijgt wel deskundige begeleiding die door
moeder is gezocht en gevonden. Zijn lichamelijke klachten verdwenen in zeer
hoog tempo!
Ceterum
censeo BJZ esse delendam (naar Cato Maior)
Nico Mul
Nico Mul
