De Vechtscheiding: de rol van de overheid!

De laatste paar jaar komt steeds meer de 'vechtscheiding' in de media. Steeds weer wordt benadrukt dat ouders moeten leren met elkaar om te gaan na scheiding en aan hun kinderen denken. Ik zal hier in dit artikel niets aan afdoen. Wel wil ik, met een voorbeeld, de rol van onze eigen overheid: politiek, rechters, kinderbescherming en jeugdzorg belichten. Ik zal ook komen met een oplossing.

Als voorbeeld neem ik mijn eigen scheiding uit 1993. Het ging in grote lijnen als volgt.

Op 8-9-93 vertrekt moeder met medeneming van onze dochter in het volste vertrouwen. Ca. 1 week later komt een brief van een advocate met een dagvaarding om op 4-10 bij een rechtbank te komen. Ik was nooit bij een rechter geweest en was na afloop 'met stomheid geslagen': geen enkel onderzoek, moeder vraagt alimentatie (50% van mijn juist vrijwillig gehalveerde inkomen) en het kind en krijgt alles. Geen onderzoek en de leugens: 'kind heeft nu de rust gevonden' en 'kind heeft nu zoveel vriendinnen' ...'in die rust mag geen verandering komen'. 'Vergeten' is dat moeder geen werk, geen inkomen en geen huisvesting heeft, maar dat is niet erg. Op mijn verzoek komt er raadsonderzoek no.1. De Raad (totaal 1 gesprek met vader): 'kind leed onder de ruzies tussen de ouders' (er is nooit of te nimmer ruzie geweest!), 'kind heeft zo veel vriendinnen' (ze klaagde dat ze niemand had, en dat bleek na 15 jaar nog, de waarheid!) en 'kind veranderde weer in het gelukkige kind dat ze altijd geweest was' (werkelijkheid: heeft niemand gezien wél werd er zelfs een melding kindermishandeling gedaan vanuit de omgeving van moeder! Deze meldingen zijn genegeerd.) De leugens van de Raad zegevierden bij de rechter. De bewijsstukken vanuit de omgeving vader werden genegeerd. Ouders moesten, aldus de rechter, 'werken aan hun communicatie'. Moeder weigerde. Dit bleek een vrijbrief om naar hartenlust de omgang kind-vader te stoppen. Ik moest voor ieder uurtje omgang naar de rechter. Deze omgang beviel niet zo, moeder deed maar een valse incest-beschuldiging: goed voor 4,5 jaar omgangssabotage +extra Raadsonderzoek: de Raad negeerde alle bewijs over de 'leefomstandigheden van vader' en had slechts één vraag voor mij: 'waarom wil moeder u niet zien...er moet toch wat gebeurd zijn..?' Mijn antwoord 'moet u aan moeder vragen' kon de raadsonderzoeker niet begrijpen! Wel bleek ik 'geen zelfinzicht in mijn handelen' te hebben. Uiteraard moest er een OTS komen en het kind bij moeder blijven met als argument: 'moeder laat de meest ruime omgangsregeling met de ander ouder, ruimer dan vader zou doen als het kind bij hem zou wonen' … Deze 'ruime omgangsregeeling' bleek uiteindelijk geen enkele, sterker nog, de gezinsvoogdijinstelling, Leger des Heils, nam na VRIJSPRAAK de valse incestbeschuldiging van moeder in een officieel stuk over. Later wisselde de gezinsvoogdijinstelling in wat later BJZ-Overijssel ging heten. Deze kwam zelfs, na 1 jaar zeer vernederende 'begeleide bezoeken' op hun kantoor, tot de conclusie dat mijn kind bang zou zijn voor mij en geen contact met mij zou willen. Gelukkig stond al mijn 'omgang' op video. Met die video' s ben ik bij 4 orthopedagogen geweest die alle 4 het tegendeel rapporteerden en ik ben opnieuw (moeten) beginnen met procederen: zowaar kreeg ik voor het eerst in 5 jaar een onbegeleide omgang van zowaar 28 uur per 6 weken.... Ieder uur had mij ondertussen ca. f500,- gekost aan advocaats en bijkomende kosten..... Ondertussen waren er uiteindelijk ca. 28 rechtszittingen geweest, en ja, ik moest zélf mijn advocaten betalen.

Soms neemt de praktijk zijn loop buiten alle rechters om: ik was in de buurt van mijn kind gaan wonen en wederom na een ernstig negatieve uitlating van moeder over mij tegenover ons kind vluchtte mijn dochter naar mij toe..... Moeder heeft haar wraakhouding nog lang volgehouden: ik heb 'samen' met mijn dochter gestudeerd en haar vrijwillig een bijdrage in haar studiekosten gegeven... toen zij 24 was stopte haar moeder de vrijwillige bijdrage aan ons kind en zei daarbij: 'ga je geld maar bij je vader halen van wat hij van mij GESTOLEN heeft' Pardon: WAT heb ik gestolen? Maar ja, zo kan je als moeder eindeloos in een wraakhouding blijven. Overigens heb ik geen woede richting moeder, eerder medelijden en begrip: zij moet zich verantwoorden tegenover ons kind.

Ik heb, voor de leesbaarheid, enige feiten en schandalige stukken van de jeugdzorgsector weggelaten. Ik wil alleen maar illustreren hoe een ouder, met de volledige hulp van zowel Raad, jeugdzorg als rechters een kind kan gebruiken als wapen en als inzet voor een scheiding, alles TEN KOSTE van een KIND.

Een opsomming van het falen:

1. Rechter 1: Waarom onderzocht hij geen feiten en nam klakkeloos de woorden van moeder + de Raad aan die simpelweg zei: 'dat is het beste voor het kind'? Treurig is dat er een griffieformulier was met daarop voorgedrukt bij 'uitspraak': 'Voogdij moeder' … (vraag maar aan Joep Zander www.joepzander.nl )
2. Raadsonderzoek 1: Geen enkel feitenonderzoek, moeder mocht geheime stukken inbrengen die vader niet mocht zien en doet beweringen die zelfs aantoonbaar onjuist zijn.
3. Rechter na raadsonderzoek 1: negeerde volledig wat vader en zijn advocaat inbrachten, ook aangevoerde getuigen werden genegeerd. Rechter excuseerde zich met 'de Raad is de bij wet aangewezen deskundige' .
4. Raadsonderzoek 2: De Raad had als opdracht van het Hof te 'onderzoeken welke omstandigheden vader te bieden heeft' De Raad negeerde dit bevel en had slechts één vraag: 'waarom wil moeder u niet zien?' Alleen voor deze vraag reed een raadsonderzoeker 400 km! Ook deze Raad weigerde getuigen te horen, weigerde zelfs de buurt en de kamer van ons kind te bekijken en kwam wederom met pertinente leugens over moeder, bijvoorbeeld dat zij 'werkzoekend' zou zijn (ze ging juist scheiden omdat ze absoluut niet werken wilde, zelfs geen part-time baantje!)
5. Het Hof: wees op geen enkele manier de Raad terecht wegens het niet houden aan de opdracht van het onderzoek. Het Hof liet zich wederom leiden door moeder door te vragen hoeveel omgang zij voorstond. Moeder: 'geen enkele omgang'.  Het Hof vraagt aan de Raad wat die er van vindt. De Raad: 'Dit was ook de bedoeling van onze advisering' ... Herinner u hun rapport, waarbij ze ons kind aan moeder toewezen, omdat zij zo'n ruime omgang met vader zou toestaan!!).  Aldus geschiedde voor de 4 daaropvolgende jaren... ik mocht in die 4 jaar onze dochter ca. 64 UUR bezoeken onder zeer vernederende omstandigheden en vervolgens zeggen dat ik haar nooit meer zou mogen zien!
6. De gezinsvoogdijinstellingen: werkten niet aan de omgangsregeling zoals de rechter die had opgelegd, maar gingen volledig met moeder mee en namen zelfs de valse beschuldigingen van moeder over in hun rapportages voor de rechter en gebruikten die om vooral geen normale omgang vader-kind te verkrijgen.
7. Uiteindelijk gingen 2 medewerkers van voogdijinstelling 2 samen met 2 medewerkers van de Raad voor de Kinderbescherming met elkaar in overleg en schreven een rapport waaruit zou blijken dat mijn kind bang voor mij zou zijn en omgang met vader niet in het belang van het kind zou zijn! (Let wel: het kind schreef een brief aan de rechter met 6 jr. en met 7 jr. aan de Koningin omdat ze naar haar vader wilde! Ook dit is volledig genegeerd.) 3 Van deze 4 'deskundigen' hadden mijn kind nooit of te nimmer gezien of gesproken en geen van die 4 was orthopedagoog of kinderpsycholoog: amateurs dus!

(De reden dat ik daarna, na het opstarten van volledig nieuwe procedures, toch een onbegeleide omgang kreeg zat 'm in het feit dat een kinderrechter te Zwolle eens iets unieks deed: hij ging eens praten met mijn kind, toen 8 jaar en 7 mnd oud! Het kind gaf een heel ander beeld dan die papieren van de Raad en BJZ! Ook nam die rechter de 4 verklaringen van orthopedagogen serieus. Deze hadden namelijk wel mijn omgang bestudeerd vanuit hun professie!)

Uit bovenstaande moge duidelijk zijn hoe een 'vechtscheiding' wordt gemaakt: door gewoonweg rechters die niet onderzoeken en gezinsvoogdijinstellingen, 'jeugdzorg' die volstrekt partijdig en ondeskundig werken en een overheid die hier niets aan doet, sterker nog:een wetgeving heeft gecreëerd die dit alles mogelijk maakt!

'Een kind heeft recht op TWEE OUDERS punt'

De titel van dit item heb ik vaak gebruikt als adagium, actiekreet en uitgangspunt.

Het lijkt misschien simpel, maar ieder kind begint met een vader en een moeder. Voor een kind maakt het niet uit of ouders samenwonen, getrouwd zijn of niet, het kind erkend is of niet dan wel dat hij / zij de liefde, aandacht en (ver)zorg(ing) krijgt van BEIDE ouders. Dit eenvoudige uitgangspunt staat in schril contrast met wat de wetgever c.q. Overheid van dat recht van kinderen gemaakt heeft. Zo zijn er ca. 5 verschillende soorten kinderen in Nederland. Er was zelfs een verschillende rechter en rechtsgang over de kwestie of een kind omgang met zijn vader mag hebben of niet. In het ene geval de kinderrechter, andere gevallen de gewone civiele rechter en in weer andere de kantonrechter dan wel strafrechter (bij valse beschuldiging kan de strafrechter een ouder een contactverbod met zijn/haar kind opleggen, buiten de kinderrechter om!)

Voor mij blijft het recht van een kind op zijn haar beide ouders buiten iedere discussie. Ook in het geval van detentie van een ouder dan wel misbruik of mishandeling. In het eerste geval is het vreemd hoe krom er geredeneerd wordt: zit een moeder in de gevangenis, zelfs wegens moord op vader, dan wordt gezegd dat men een kind niet de moeder kan ontnemen, anders heeft het niemand meer en wordt er soms voor gepleit om de kinderen in de gevangenis te laten komen, heeft een vader moeder vermoord, dan wordt geredeneerd dat men het kind niet in de gevangenis kan laten komen bij zo'n brute vader..... In het tweede geval van misbruik of mishandeling, blijkt vaak dat een kind toch de ouder een en ander vergeeft en het juist op de lange duur van belang is om een verantwoord contact te onderhouden, desnoods onder toezicht of begeleiding: alles beter dan een levenslange doorsnijding van de band met die ouder.

Oplossingen   

U, geachte lezer, zal het met mij eens zijn dat er eens gewerkt wordt aan een oplossing voor wat nu zo populair 'vechtscheidingen' heet.

Ik bekijk even de rol van de wetgever: vele jaren hebben ouders geprotesteerd tegen de rol van Raad voor de Kinderbescherming, 'jeugdzorg' en rechters over de vader-discriminatie en het juist aanwakkeren van strijd tussen ouders. Nu weer worden vooral de ouders de schuld gegeven hier over: ouders moeten beter gaan communiceren en ouders moeten in therapie om tot elkaar te komen. BJZ-Noord-Brabant had zelfs een project 'expeditie scheiden' dat er op gericht was om 'ouders tot elkaar te brengen' . Dit laatste gebeurde onder leiding van een medewerkster die tevens coördinator uit huisplaatsingen was en geen opleiding tot mediator of zo had...wederom amateurisme dus!

De overheid heeft diverse keren de wet proberen aan te passen zoals op 1-1-1998 toen na scheiding beide ouders altijd het gezag zouden behouden... rechters dwarsboomden dit, vervolgens de wet 'scheiding en gelijkwaardig ouderschap': wederom gedwarsboomd door rechters die een onderscheid als 'zorgend ouder' en 'niet verzorgend ouder' creëerden. Wederom onwil van de politiek om hier een einde aan te maken. (En dat terwijl ik het nog geheel niet over alimentatiestrijd heb gehad!)

Kortom: de politiek heeft gefaald in het waarborgen van de rechten van kinderen op beide ouders: steeds maar weer komen er uitvluchten door zowel rechters als jeugdzorg, zogenaamd 'in het belang van het kind'.

Een voorstel

De volgende oplossing heb ik in meerdere artikelen (zie o.a. 23-09-2013 'De vechtscheiding oorzaken...' en 27-07-2014 'De vechtscheiding, een oplossing?!' ) en toegelicht, toch zal ik deze hier nogmaals toelichten, ookal weet ik dat er bij de politiek een grote onwil zal bestaan om mijn voorstel in overweging te nemen: het zal namelijk veel 'werk' ontnemen en mensen brodeloos maken... De oplossing bestaat uit de toevoeging van slechts 2 wetsartikelen in de NL-wetgeving:

1. Burgerlijk Wetboek

“Bij de geboorte van een kind krijgen beide biologische ouders van rechtswege het ouderlijk gezag en de plicht tot verzorging van hun kind, waarbij iedere ouder verantwoordelijk is voor 50% van die taak en de kosten daarvan.″

2. Wetboek van Strafrecht

“Het verzaken van de zorgplicht ten aanzien van de aan zijn of haar gezag onderworpen kinderen dan wel het dwarsbomen van de zorgtaak van de andere ouder, wordt gestraft met (strafmaat.....) alsmede de ontzetting uit het ouderlijk gezag.″ 

Deze beide artikelen maken een eind aan het onderscheid voor de kinderen of de ouders getrouwd zijn of niet, of er sprake is van erkenning of niet, niets mee te maken: een kind heeft gewoonweg recht op TWEE OUDERS!

Deze artikelen maken een eind aan ieder 'kinderopvangprobleem' en ongelijkheid in zorgtaak: het is de taak van beide ouders, ongeacht hun relaties of burgerlijke status.

Er zal ook geen alimentatiestrijd zijn: beide ouders kunnen ook 50 % werken!

Ook zullen ouders in de buurt van elkaar moeten blijven wonen en wordt het gesol met kinderen verminderd.

Ook de strijd om omgangsregeling wordt beëindigd: je zal wel uitkijken als ouder om de zorgtaak van de ander te dwarsbomen!

Ik waardeer de inspanning van het Tweedekamerlid Bergkamp ten zeerste die ze doet voor vaders die nooit getrouwd zijn geweest en wel hun kinderen hebben erkend: als ze uit elkaar gaan wordt er alles aan gedaan om juist die vader buiten te sluiten ten aanzien van hun kinderen. Treurig is dat er ambtenaren van gemeenten zijn die ronduit zeggen bij aangifte van geboorte: 'het gezag is meteen geregeld' als je als vader je kind komt erkennen.... tot er gescheiden wordt....

Geachte mw Bergkamp en andere politici: er is nog véél meer mis in het recht op familie om maar niet over ´familierecht´ te spreken!

Nico Mul

Ceterum censeo BJZ esse delendam (naar Cato Maior)