maandag 21 november 2016

De Vechtscheiding: de rol van de overheid!

De laatste paar jaar komt steeds meer de 'vechtscheiding' in de media. Steeds weer wordt benadrukt dat ouders moeten leren met elkaar om te gaan na scheiding en aan hun kinderen denken. Ik zal hier in dit artikel niets aan afdoen. Wel wil ik, met een voorbeeld, de rol van onze eigen overheid: politiek, rechters, kinderbescherming en jeugdzorg belichten. Ik zal ook komen met een oplossing.

Als voorbeeld neem ik mijn eigen scheiding uit 1993. Het ging in grote lijnen als volgt.


Op 8-9-93 vertrekt moeder met medeneming van onze dochter in het volste vertrouwen. Ca. 1 week later komt een brief van een advocate met een dagvaarding om op 4-10 bij een rechtbank te komen. Ik was nooit bij een rechter geweest en was na afloop 'met stomheid geslagen': geen enkel onderzoek, moeder vraagt alimentatie (50% van mijn juist vrijwillig gehalveerde inkomen) en het kind en krijgt alles. Geen onderzoek en de leugens: 'kind heeft nu de rust gevonden' en 'kind heeft nu zoveel vriendinnen' ...'in die rust mag geen verandering komen'. 'Vergeten' is dat moeder geen werk, geen inkomen en geen huisvesting heeft, maar dat is niet erg. Op mijn verzoek komt er raadsonderzoek no.1. De Raad (totaal 1 gesprek met vader): 'kind leed onder de ruzies tussen de ouders' (er is nooit of te nimmer ruzie geweest!), 'kind heeft zo veel vriendinnen' (ze klaagde dat ze niemand had, en dat bleek na 15 jaar nog, de waarheid!) en 'kind veranderde weer in het gelukkige kind dat ze altijd geweest was' (werkelijkheid: heeft niemand gezien wél werd er zelfs een melding kindermishandeling gedaan vanuit de omgeving van moeder! Deze meldingen zijn genegeerd.) De leugens van de Raad zegevierden bij de rechter. De bewijsstukken vanuit de omgeving vader werden genegeerd. Ouders moesten, aldus de rechter, 'werken aan hun communicatie'. Moeder weigerde. Dit bleek een vrijbrief om naar hartenlust de omgang kind-vader te stoppen. Ik moest voor ieder uurtje omgang naar de rechter. Deze omgang beviel niet zo, moeder deed maar een valse incest-beschuldiging: goed voor 4,5 jaar omgangssabotage +extra Raadsonderzoek: de Raad negeerde alle bewijs over de 'leefomstandigheden van vader' en had slechts één vraag voor mij: 'waarom wil moeder u niet zien...er moet toch wat gebeurd zijn..?' Mijn antwoord 'moet u aan moeder vragen' kon de raadsonderzoeker niet begrijpen! Wel bleek ik 'geen zelfinzicht in mijn handelen' te hebben. Uiteraard moest er een OTS komen en het kind bij moeder blijven met als argument: 'moeder laat de meest ruime omgangsregeling met de ander ouder, ruimer dan vader zou doen als het kind bij hem zou wonen' … Deze 'ruime omgangsregeeling' bleek uiteindelijk geen enkele, sterker nog, de gezinsvoogdijinstelling, Leger des Heils, nam na VRIJSPRAAK de valse incestbeschuldiging van moeder in een officieel stuk over. Later wisselde de gezinsvoogdijinstelling in wat later BJZ-Overijssel ging heten. Deze kwam zelfs, na 1 jaar zeer vernederende 'begeleide bezoeken' op hun kantoor, tot de conclusie dat mijn kind bang zou zijn voor mij en geen contact met mij zou willen. Gelukkig stond al mijn 'omgang' op video. Met die video' s ben ik bij 4 orthopedagogen geweest die alle 4 het tegendeel rapporteerden en ik ben opnieuw (moeten) beginnen met procederen: zowaar kreeg ik voor het eerst in 5 jaar een onbegeleide omgang van zowaar 28 uur per 6 weken.... Ieder uur had mij ondertussen ca. f500,- gekost aan advocaats en bijkomende kosten..... Ondertussen waren er uiteindelijk ca. 28 rechtszittingen geweest, en ja, ik moest zélf mijn advocaten betalen.
Soms neemt de praktijk zijn loop buiten alle rechters om: ik was in de buurt van mijn kind gaan wonen en wederom na een ernstig negatieve uitlating van moeder over mij tegenover ons kind vluchtte mijn dochter naar mij toe..... Moeder heeft haar wraakhouding nog lang volgehouden: ik heb 'samen' met mijn dochter gestudeerd en haar vrijwillig een bijdrage in haar studiekosten gegeven... toen zij 24 was stopte haar moeder de vrijwillige bijdrage aan ons kind en zei daarbij: 'ga je geld maar bij je vader halen van wat hij van mij GESTOLEN heeft' Pardon: WAT heb ik gestolen? Maar ja, zo kan je als moeder eindeloos in een wraakhouding blijven. Overigens heb ik geen woede richting moeder, eerder medelijden en begrip: zij moet zich verantwoorden tegenover ons kind.

Ik heb, voor de leesbaarheid, enige feiten en schandalige stukken van de jeugdzorgsector weggelaten. Ik wil alleen maar illustreren hoe een ouder, met de volledige hulp van zowel Raad, jeugdzorg als rechters een kind kan gebruiken als wapen en als inzet voor een scheiding, alles TEN KOSTE van een KIND.

Een opsomming van het falen:

  1. Rechter 1: Waarom onderzocht hij geen feiten en nam klakkeloos de woorden van moeder + de Raad aan die simpelweg zei: 'dat is het beste voor het kind'? Treurig is dat er een griffieformulier was met daarop voorgedrukt bij 'uitspraak': 'Voogdij moeder' … (vraag maar aan Joep Zander www.joepzander.nl )
  2. Raadsonderzoek 1: Geen enkel feitenonderzoek, moeder mocht geheime stukken inbrengen die vader niet mocht zien en doet beweringen die zelfs aantoonbaar onjuist zijn.
  3. Rechter na raadsonderzoek 1: negeerde volledig wat vader en zijn advocaat inbrachten, ook aangevoerde getuigen werden genegeerd. Rechter excuseerde zich met 'de Raad is de bij wet aangewezen deskundige' .
  4. Raadsonderzoek 2: De Raad had als opdracht van het Hof te 'onderzoeken welke omstandigheden vader te bieden heeft' De Raad negeerde dit bevel en had slechts één vraag: 'waarom wil moeder u niet zien?' Alleen voor deze vraag reed een raadsonderzoeker 400 km! Ook deze Raad weigerde getuigen te horen, weigerde zelfs de buurt en de kamer van ons kind te bekijken en kwam wederom met pertinente leugens over moeder, bijvoorbeeld dat zij 'werkzoekend' zou zijn (ze ging juist scheiden omdat ze absoluut niet werken wilde, zelfs geen part-time baantje!)
  5. Het Hof: wees op geen enkele manier de Raad terecht wegens het niet houden aan de opdracht van het onderzoek. Het Hof liet zich wederom leiden door moeder door te vragen hoeveel omgang zij voorstond. Moeder: 'geen enkele omgang'.  Het Hof vraagt aan de Raad wat die er van vindt. De Raad: 'Dit was ook de bedoeling van onze advisering' ... Herinner u hun rapport, waarbij ze ons kind aan moeder toewezen, omdat zij zo'n ruime omgang met vader zou toestaan!!).  Aldus geschiedde voor de 4 daaropvolgende jaren... ik mocht in die 4 jaar onze dochter ca. 64 UUR bezoeken onder zeer vernederende omstandigheden en vervolgens zeggen dat ik haar nooit meer zou mogen zien!
  6. De gezinsvoogdijinstellingen: werkten niet aan de omgangsregeling zoals de rechter die had opgelegd, maar gingen volledig met moeder mee en namen zelfs de valse beschuldigingen van moeder over in hun rapportages voor de rechter en gebruikten die om vooral geen normale omgang vader-kind te verkrijgen.
  7. Uiteindelijk gingen 2 medewerkers van voogdijinstelling 2 samen met 2 medewerkers van de Raad voor de Kinderbescherming met elkaar in overleg en schreven een rapport waaruit zou blijken dat mijn kind bang voor mij zou zijn en omgang met vader niet in het belang van het kind zou zijn! (Let wel: het kind schreef een brief aan de rechter met 6 jr. en met 7 jr. aan de Koningin omdat ze naar haar vader wilde! Ook dit is volledig genegeerd.) 3 Van deze 4 'deskundigen' hadden mijn kind nooit of te nimmer gezien of gesproken en geen van die 4 was orthopedagoog of kinderpsycholoog: amateurs dus!

(De reden dat ik daarna, na het opstarten van volledig nieuwe procedures, toch een onbegeleide omgang kreeg zat 'm in het feit dat een kinderrechter te Zwolle eens iets unieks deed: hij ging eens praten met mijn kind, toen 8 jaar en 7 mnd oud! Het kind gaf een heel ander beeld dan die papieren van de Raad en BJZ! Ook nam die rechter de 4 verklaringen van orthopedagogen serieus. Deze hadden namelijk wel mijn omgang bestudeerd vanuit hun professie!)

Uit bovenstaande moge duidelijk zijn hoe een 'vechtscheiding' wordt gemaakt: door gewoonweg rechters die niet onderzoeken en gezinsvoogdijinstellingen, 'jeugdzorg' die volstrekt partijdig en ondeskundig werken en een overheid die hier niets aan doet, sterker nog:een wetgeving heeft gecreëerd die dit alles mogelijk maakt!

'Een kind heeft recht op TWEE OUDERS punt'

De titel van dit item heb ik vaak gebruikt als adagium, actiekreet en uitgangspunt.
Het lijkt misschien simpel, maar ieder kind begint met een vader en een moeder. Voor een kind maakt het niet uit of ouders samenwonen, getrouwd zijn of niet, het kind erkend is of niet dan wel dat hij / zij de liefde, aandacht en (ver)zorg(ing) krijgt van BEIDE ouders. Dit eenvoudige uitgangspunt staat in schril contrast met wat de wetgever c.q. Overheid van dat recht van kinderen gemaakt heeft. Zo zijn er ca. 5 verschillende soorten kinderen in Nederland. Er was zelfs een verschillende rechter en rechtsgang over de kwestie of een kind omgang met zijn vader mag hebben of niet. In het ene geval de kinderrechter, andere gevallen de gewone civiele rechter en in weer andere de kantonrechter dan wel strafrechter (bij valse beschuldiging kan de strafrechter een ouder een contactverbod met zijn/haar kind opleggen, buiten de kinderrechter om!)
Voor mij blijft het recht van een kind op zijn haar beide ouders buiten iedere discussie. Ook in het geval van detentie van een ouder dan wel misbruik of mishandeling. In het eerste geval is het vreemd hoe krom er geredeneerd wordt: zit een moeder in de gevangenis, zelfs wegens moord op vader, dan wordt gezegd dat men een kind niet de moeder kan ontnemen, anders heeft het niemand meer en wordt er soms voor gepleit om de kinderen in de gevangenis te laten komen, heeft een vader moeder vermoord, dan wordt geredeneerd dat men het kind niet in de gevangenis kan laten komen bij zo'n brute vader..... In het tweede geval van misbruik of mishandeling, blijkt vaak dat een kind toch de ouder een en ander vergeeft en het juist op de lange duur van belang is om een verantwoord contact te onderhouden, desnoods onder toezicht of begeleiding: alles beter dan een levenslange doorsnijding van de band met die ouder.

Oplossingen   


U, geachte lezer, zal het met mij eens zijn dat er eens gewerkt wordt aan een oplossing voor wat nu zo populair 'vechtscheidingen' heet.
Ik bekijk even de rol van de wetgever: vele jaren hebben ouders geprotesteerd tegen de rol van Raad voor de Kinderbescherming, 'jeugdzorg' en rechters over de vader-discriminatie en het juist aanwakkeren van strijd tussen ouders. Nu weer worden vooral de ouders de schuld gegeven hier over: ouders moeten beter gaan communiceren en ouders moeten in therapie om tot elkaar te komen. BJZ-Noord-Brabant had zelfs een project 'expeditie scheiden' dat er op gericht was om 'ouders tot elkaar te brengen' . Dit laatste gebeurde onder leiding van een medewerkster die tevens coördinator uit huisplaatsingen was en geen opleiding tot mediator of zo had...wederom amateurisme dus!
De overheid heeft diverse keren de wet proberen aan te passen zoals op 1-1-1998 toen na scheiding beide ouders altijd het gezag zouden behouden... rechters dwarsboomden dit, vervolgens de wet 'scheiding en gelijkwaardig ouderschap': wederom gedwarsboomd door rechters die een onderscheid als 'zorgend ouder' en 'niet verzorgend ouder' creëerden. Wederom onwil van de politiek om hier een einde aan te maken. (En dat terwijl ik het nog geheel niet over alimentatiestrijd heb gehad!)
Kortom: de politiek heeft gefaald in het waarborgen van de rechten van kinderen op beide ouders: steeds maar weer komen er uitvluchten door zowel rechters als jeugdzorg, zogenaamd 'in het belang van het kind'.

Een voorstel

De volgende oplossing heb ik in meerdere artikelen (zie o.a. 23-09-2013 'De vechtscheiding oorzaken...' en 27-07-2014 'De vechtscheiding, een oplossing?!' ) en toegelicht, toch zal ik deze hier nogmaals toelichten, ookal weet ik dat er bij de politiek een grote onwil zal bestaan om mijn voorstel in overweging te nemen: het zal namelijk veel 'werk' ontnemen en mensen brodeloos maken... De oplossing bestaat uit de toevoeging van slechts 2 wetsartikelen in de NL-wetgeving:

  1. Burgerlijk Wetboek

Bij de geboorte van een kind krijgen beide biologische ouders van rechtswege het ouderlijk gezag en de plicht tot verzorging van hun kind, waarbij iedere ouder verantwoordelijk is voor 50% van die taak en de kosten daarvan.

  1. Wetboek van Strafrecht

Het verzaken van de zorgplicht ten aanzien van de aan zijn of haar gezag onderworpen kinderen dan wel het dwarsbomen van de zorgtaak van de andere ouder, wordt gestraft met (strafmaat.....) alsmede de ontzetting uit het ouderlijk gezag.″ 

Deze beide artikelen maken een eind aan het onderscheid voor de kinderen of de ouders getrouwd zijn of niet, of er sprake is van erkenning of niet, niets mee te maken: een kind heeft gewoonweg recht op TWEE OUDERS!

Deze artikelen maken een eind aan ieder 'kinderopvangprobleem' en ongelijkheid in zorgtaak: het is de taak van beide ouders, ongeacht hun relaties of burgerlijke status.

Er zal ook geen alimentatiestrijd zijn: beide ouders kunnen ook 50 % werken!

Ook zullen ouders in de buurt van elkaar moeten blijven wonen en wordt het gesol met kinderen verminderd.

Ook de strijd om omgangsregeling wordt beëindigd: je zal wel uitkijken als ouder om de zorgtaak van de ander te dwarsbomen!

Ik waardeer de inspanning van het Tweedekamerlid Bergkamp ten zeerste die ze doet voor vaders die nooit getrouwd zijn geweest en wel hun kinderen hebben erkend: als ze uit elkaar gaan wordt er alles aan gedaan om juist die vader buiten te sluiten ten aanzien van hun kinderen. Treurig is dat er ambtenaren van gemeenten zijn die ronduit zeggen bij aangifte van geboorte: 'het gezag is meteen geregeld' als je als vader je kind komt erkennen.... tot er gescheiden wordt....

Geachte mw Bergkamp en andere politici: er is nog véél meer mis in het recht op familie om maar niet over ´familierecht´ te spreken!

Nico Mul


Ceterum censeo BJZ esse delendam (naar Cato Maior)



maandag 14 november 2016

De 'Week van de Kindermishandeling'

Deze week, 14 t.m. 20 november 2016, is het weer de 'Week van de Kindermishandeling'. Opvallen is weer hoe selectief hier mee wordt omgegaan.

In mijn jeugd, ik ben van geboortejaar 1955, heb ik menigmaal een pak op mijn donder gehad, zowel van mijn ouders als van onderwijzers. Ook is er ooit door een onderwijzer zeer hard aan een oor getrokken. Thuis werd er ook af en toe eens een robbertje gevochten met mijn broers en zus. Ook waren wederzijdse stemverheffingen aan de orde van de dag. Toch zal ik nooit of te nimmer mijn ouders of onderwijzers willen verdenken van enige vorm van mishandeling: ik ben er volwassen mee geworden en heb geleerd van mijn fouten. Ik ben blij dat ik mijn ouders meer dan 50 jaar gehad heb en in vrede afscheid van ze heb mogen nemen. Ook ben ik blij met mijn broers en zus: ik had ze niet willen missen.

Tijden veranderen: als het AMK en BJZ in mijn tijd zo'n actieve meldingscampagne gedaan hadden, dan was ik mij familie gegarandeerd kwijt geweest: als onze buren gemeld hadden met 'er wordt daar gevochten' of 'de kinderen schreeuwen tegen elkaar, bijna iedere week wel eens'....

Nu dient er actief gemeld te worden, verklikkers sla uw slag! Wilt u uw buren eens goed treiteren: doe een paar meldingen, altijd goed voor op zijn minst 2 tot 3 jaar juridische procedures en jeugdzorg-interventies.

Het selectieve in de beleving van 'kindermishandeling':

Kindermishandeling is NIET:

  • Kinderen hun ouders ontnemen door 'jeugzorg'.
  • Kinderen in pleeggezinnen waarbij alles van de echte ouders wordt ontnomen, zelfs normaal telefonisch contact.
  • Een kind 'dank pleeg- dan wel jeugdzorg, opvoeden in leugens', vooral over hun eigen ouders en familie (Zie de zaak 'Yunus' die zogenaamd werd mishandeld, zijn broers echter niet, hij ook niet, maar het bewijs werd door BJZ bij de rechter achter gehouden! Yunus mag NIET bij zijn ouders wonen, zijn broers wél.)
  • Kinderen die door een pleegmoeder op zeer hardhandige worden terecht gewezen, zodanig dat voorbijgangers zelfs die pleegmoeder terecht wijzen.
  • Een pleegkind laten spelen zonder enig toezicht op een hoogslaper, zodanig dat na het spelen een kind (van 5) een gebroken arm heeft... niemand weet hoe dat kwam....
  • 3 Kinderen 2 weken achter laten zonder ouders, waarbij de ouders op 24 u vliegen weg zijn... de kinderen hebben verzorgers genoeg... (koninklijk huis)
  • Het structurele seksueel misbruik binnen de 'jeugdzorg'. (Zie het rapport Samson hier over en de 'verboden vragen'!)
  • De geestelijke en lichamelijke mishandeling in pleegzorg en jeugdzorginstellingen als 'vlinderen', 'isoleercel' en andere lijfstraffen.

Mishandeling is (nu) WEL:

  • Gekibbel / geruzie bij de buren.
  • Een kind dat zijn zin niet krijgt en onvrede uit op school.
  • Een 'corrigerende tik'.
  • 'Draai om de oren'.

Uiteraard is het structureel slaan en misbruiken van kinderen een zeer ernstige zaak, maar let wel: veel blauwe plekken kunnen voortkomen uit ziekten en door bepaalde spelletjes als bijvoorbeeld 'loopfietsen' waarbij de punt van het zadel tegen de onderrug stoot: blauwe plekken aldaar en dat heeft geheel niets met kindermishandeling te maken!

Om over kindermishandeling echt te oordelen zijn echte specialisten nodig. Hiervan zijn er ca. 10 in Nederland. Treurig is weer dat de jeugdzorgindustrie wederom denkt zonder die specialisten te kunnen en maar leken inzet om wederom veel meldingen te krijgen, alles ten bate van HUN WERKGELEGENHEID en de schijn op te houden dat ze onmisbaar zijn!

Herinner u, geachte lezer, het feit dat recentelijk de Kinderombudsvrouw stelde dat er juist méér deskundigheid zou moeten komen aan de ingang van de jeugdzorg: keukentafelgesprekken, die met de nieuwe jeugdwet van 1-1-2015 structureel zijn geworden, lossen niets op!


Nico Mul

Ceterum censeo BJZ esse delendam (naar Cato Maior)









zaterdag 25 juni 2016

De waarheid, waarheidsvinding en 'kinderroof'

Menigmaal hebben ouders die met 'jeugdzorg' te maken hebben het over 'terreur', 'kinderroof', 'leugens' en meer van dergelijke termen. Sommige ouders schrijven het op.  Het proefschrift van René Clarijs, november 2013, was ook duidelijk: 'Tiranie in de Jeugdzorg"…  
In 1989 was er al een groep die zich 'verontruste ouders' noemden, die een blaadje genaamd 'De Wervelwind' verspreiden. Die ouders maakten zich toen al zorgen over het gedrag van jeugdzorginstanties die meer weg hadden van kinderrovers en vergeleken die met de Rattenvanger van Hamelen.

Om misstanden aan de kaak te stellen zijn er vele publicaties geweest.  Veelal wordt echter door overheidsingrijpen dan wel ingrijpen van justitie die websites of publicaties verboden. Ik geef een paar voorbeelden: 'De Wervelwind' werd door ronduit chantage door een kinderrechter het zwijgen opgelegd,  u kunt de brief van die kinderrechter nalezen op de laatste bladzijde (brief kinderrechter J. Bartels 14-07-1989).

In 1996 schreef Gerrit van Bijsterveld een boek getiteld "Ik wil mijn kinderen zien"… het mocht niet baten.

Met de opkomst van internet kwamen er vele groepjes (o.a. Hyves, FB), websites enz. enz.  Diverse stichtingen kwamen en gingen weer even snel. 
De reacties vanuit jeugdzorg en kinderrechters waren steeds dezelfde: ouders werden gechanteerd over de rug van hun kinderen c.q. omgang met hen dan wel voor de rechter gedaagd.  Zelfs prof.Heertje ontkwam er niet aan in zijn publicaties, waarin hij namen van de liegende en bedriegende gezinsvoogden ronduit noemde: die namen moesten verwijderd worden uit zijn publicaties, de namen van de verantwoordelijke leidinggevende enz. mochten wel genoemd worden. Ik schreef er 2 artikelen over in mei 2014.
Deze maand nog werd een moeder die teveel tweets had verstuurd over het ware gezicht van BJZ voor de strafrechter gedaagd: het OM nam de aangiften van BJZ wel serieus, de aangiften van deze moeder tegen BJZ-medewerkers wegens hun laster en leugenpraatjes over moeder, werden direct geseponeerd!  De strafrechter deed gelukkig wel aan 'waarheidsvinding': geen straf dus! De familierechter echter nog steeds niet: nog steeds komt haar kind niet terug en blijft BJZ volharden in de 'parasietenwaan': let wel: géén parasiet en geen waan, beiden vastgesteld door artsen en psychiater….Zie hier haar website!

Het kan echter altijd nog erger: je schrijft als vader, die al 11 jaar zijn kind niet gezien heeft, een boek  en publiceert daarin gewoonweg de waarheid: de stukken van BJZ en rechters met de namen er in van de verantwoordelijken. Je boek wordt vervolgens door de rechters verboden: de waarheid mag NIET gezegd worden. De GroningerKrant publiceerde onderstaand artikel op 19-06-2016. De waarheid, die deze vader aardig door heeft (er wordt niets gedaan aan terugplaatsing van kinderen….!) mag eigenlijk niet gezegd worden. Hier onder de complete tekst.


Onwelgevallig boek wordt verboden; auteur wordt monddood gemaakt

 

De auteur van het boek ‘De Rotterdamse Babyroof’ heeft van de rechter een publicatieverbod gekregen. Er hangt hem een straf van 8 maanden boven het hoofd. In het boek heeft de auteur een uitgebreide verslaggeving bijgehouden van de uithuisplaatsing van zijn zoontje. Iedereen die daar professioneel bij betrokken is geweest, wordt met naam en toenaam genoemd in het boek. Ook verwijst hij naar jurisprudentie, wetgeving, protocollen en hoe het wel moet.


“Kappen nou met publiceren, anders sluiten we je 8 maanden op”

De auteur vindt dat hij op deze manier monddood wordt gemaakt door justitie die niet wil dat de onwelgevallige literatuur een groot publiek zou bereiken. De huidige situatie doet hem bijna denken aan landen waar het vrije woord ook niet op prijs wordt gesteld.
De auteur procedeert al ruim 11 jaar en heeft nog diverse juridische zaken lopen om zijn zoontje terug te krijgen. Maar tot nu toe zijn die rechtszaken (o.a. 1,2) zo goed als kansloos gebleken. Hij wordt meegezogen in een krankzinnige werkelijkheid van geheime procedures, corruptie en liegende hulpverleners. Jeugdzorg en de kinderrechters gaan echter niet mee met de argumentering van de auteur en hebben hem zelfs een contactverbod met de pleegouders opgelegd. Volgens de auteur heeft dit Nederlandse systeem van hulpverlening maar één doel: zijn zoon moet koste wat kost in een pleeggezin blijven en hij mag nooit meer terug naar zijn familie. Saillant  detail: De jongen (12) geeft al jaren aan zijn vader weer te willen  zien.

“Baantjes op de tocht”

Het familierecht in Nederland lijkt een verborgen agenda te hebben gelet op de vele gelijkgestemde reacties die op de redactie van de Groninger Krant zijn binnengekomen naar aanleiding van een advertentie in het NRC. De strekking van deze verhalen zijn bijna allemaal gelijk. Kinderen worden veelal ten onrechte bij hun ouders weggehaald, fouten worden zelden bekend of hersteld, er wordt geen feitenonderzoek gedaan en geen hoor en wederhoor toegepast.
“Het is een bizarre paradox: er is geen geld en tijd om aan terugplaatsing met de ouder(s) te werken”, zegt de auteur, “met als gevolg dat kinderen jarenlang onnodig in instellingen of pleeggezinnen blijven. Wat bovendien vele malen duurder is. Wie snapt dit nog?” Kinderpsychologen hebben vastgesteld dat ouders bij uit huis geplaatste kinderen hun kroost minimaal drie keer per week moeten zien om een band op te bouwen of in stand te houden. In praktijk worden de ouders met een (paar) uur contact per maand met hun kind afgescheept.
De auteur: “Tegen de rechters zei Jeugdzorg destijds: moeder kan de zorg niet aan en de vader is toch niet belangrijk. Vervolgens riepen diverse rechters mij niet op en werd van alles achter mijn rug om beslist. Tegenwoordig is een netwerkscreening  (onderzoek naar de mogelijkheid van terugplaatsing bij de familie van het kind) verplicht, maar wat heb ik daar nu aan?”
Eerder wees de rechtbank van Rotterdam een miljoenenclaim tegen jeugdzorg van de auteur af. De auteur procedeert nu tegen de Staat.

Klokkenluider
De auteur van het boek kan geen gehoor vinden bij de Nationale  Ombudsman of het Huis voor de Klokkenluiders , omdat er wereldwijd verschil bestaat in de definitie voor klokkenluiders. De wetgever heeft gekozen voor een persoon die vanuit een werkrelatie aan de publieke bel trekt. De Verenigde Naties hanteren een veel bredere definitie van de klokkenluider en stelt niet de eis van de werkrelatie. Nederland heeft het anti-corruptieverdrag weliswaar ondertekend en vervolgens geratificeerd in 2006. Toch worden termen als ‘maatschappelijk belang’ en ‘redelijk vermoeden’ ook genoemd op de website van het Adviespunt voor Klokkenluiders.
“Ik ben in het systeem niet anoniem, mijn kind wordt feitelijk door Jeugdzorg gegijzeld en ik word juridisch niet beschermd voor het melden van de maatschappelijke misstanden.” De man heeft afgelopen jaren tientallen instanties aangeschreven over de diverse misstanden in de Jeugdzorg. “Niemand grijpt in, want niemand is en voelt zich verantwoordelijk. Dat is typisch de Nederlandse jeugdzorg.” Aldus de auteur.

Verder ten strijde
De man heeft een belangrijke herzieningsprocedure lopen om omgang weer op te starten, nadat de Hoge Raad vorig jaar voor het eerst naar de zaak keek. Gevolg: Cassatie voor de man eindelijk een ander Gerechtshof in september dit jaar. “Iedereen bij Jeugdzorg en de rechtbank Rotterdam weet dat ik rechten studeer om advocaat te worden. Ik wil ouders en kinderen bijstaan tegen de uithuisplaatsingsmanie van Jeugdzorg en de slapende rechters.”
De rechtbank Rotterdam heeft echter geen verbod uitgesproken en met onmiddellijke werking en zodoende blijft het boek officieel dus nog te koop gedurende het hoger beroep.
Er is nog een klein gelukje: tot het hoger beroep, is het boek nog steeds te koop en te bestellen bij de auteur à raison van 25 € op rekening NL26ABNA0480896798 (op naam van Rotterdamse Babyroof) + je NAW-gegevens (€25 incl. verzendkosten)

De Groninger Krant was zo aardig om nog enige links naar enige van hun artikelen toe te sturen.  Zonder nadere toelichting geef ik u die ter kennisname:

Hoe treurig bovenstaand verhaal ook is, helaas is er 'niets nieuws onder de zon': steeds worden er kinderen uit huis geplaatst en er wordt er niets gedaan om de kinderen weer terug te plaatsen bij de echte, liefhebbende, ouders.  Ik memoreer maar even Leander (zoon van Arlette Heskes, wel bekend op internet… Leander mag niet terug naar moeder en vader, voor haar dochter mankeert deze moeder niets….(zelfde partner, zelfde huis + omstandigheden) en Yunus (u weet wel: dat jongetje met 'mishandelende ' ouders, alleen voor hem, niet voor zijn 2 broers)  In deze beide zaken zijn de pleegouders medewerkers van de jeugdzorg-industrie en werden de kinderen gewoonweg beloofd aan de pleegouders! Ik kan hier nog een reeks zaken noemen, maar daar wordt u, geachte lezer, niet vrolijk van.

De WAARHEID

Uit het hele gedrag van de jeugdzorg-industrie, of dit nu BJZ, pleegzorg, Veilig Thuis of Raad voor de Kinderbescherming heet, blijkt dat men een hekel heeft aan de waarheid en feiten negeert, verdraait enz. Mochten ouders of ouder-ondersteuners zaken publiceren, dan moet er alles aan gedaan worden om die het zwijgen op te leggen.
Er zijn ook meerdere procedures gevoerd om tot betere waarheidsvinding te komen, sterker nog, de Centrale Raad voor Beroep (gelijkwaardig aan de Hoge Raad!!)  oordeelde meerdere malen dat de rechter die zich uitspreekt over OTS of UHP de indicatiebesluiten daartoe dient te toetsen aan de hand van de kwaliteitsvereisten van de AwB (dat is dus: 'juistheid van feiten', 'gedegen onderzoek', 'alle feiten aan alle partijen bekend zijn', 'een duidelijk doel hebben' enz. zie verder blz. 34-36 van mijn 'Nico Mul's link). Ondanks dat dit al in 2008 vaste jurisprudentie werd, legden kinderrechters deze naast zich neer. Sterker nog, er zijn kinderrechters die gewoonweg stellen "ik doe niet aan waarheidsvinding", dit ondanks de wettelijke taak van rechters…(art. Rv.21-22).
De alom bekende familierechtadvocaat mr. ir. P. Prinsen schreef hier recentelijk nog een artikel over in de nieuwsbrief  van de stichting KOG.

Klachten indienen

Om de 'waarheid' van de jeugdzorg-instanties te onderstrepen ziet men vaak de zin 'de gedragsdeskundige is bij het team betrokken geweest'.  Veelal wordt de naam van deze persoon angstvallig geheim gehouden. Sommige, doorzettende en doortastende, ouders  proberen, vaak succesvol,  juist die gedragsdeskundigen aan te klagen bij hun beroepscolleges (Tuchtcollege voor de Gezondheidszorg, NIP of  NVO).  Ik schreef ooit een soort gebruiksaanwijzing over het indienen van klachten. Volhoudende ouders krijgen dan ook steeds meer successen.  Om enige voorbeelden aan te halen: zie de eerder genoemde moeder van de 'parasietenwaan' en zie (van een andere moeder, die 'psychotisch' zou zijn, ondanks het tegendeel van deskundigen die wél onderzoek deden dat vervolgens genegeerd werd door Raad en Rechters!) deze uitspraak van het beroepscollege van het NIP: er wordt gewoonweg gehakt gemaakt van de psycholoog… en dat terwijl deze een 'ouderschapsonderzoek' deed op last van een gerechtshof en als 'betrouwbaar extern deskundige' zou moeten gelden… ze nam klakkeloos beweringen van anderen over en negeerde deskundigen….een BERISPING voor deze psychologe! U ziet de lange duur van de procedure en het volhouden van deze bewonderenswaardige moeder…. En nu moet ze nog opnieuw gaan procederen om haar kind terug te krijgen…. De lariekoek van zowel Raad als deze externe deskundigen hebben haar jarenlang haar kind ontnomen (uitgezonderd een bescheiden omgangsregeling).

Een nieuwe manier van aanklagen zou kunnen zijn om jeugdzorgmedewerkers aan te pakken aan de hand van hun eigen protocollen, men moet dan echter wel klagen bij de gemeenten en bijvoorbeeld de College Bescherming Persoonsgegevens Hierbij 2 rapporten van deze instantie over BJZ-Limburg en BJZ- Noord-Holland. De rapporten spreken duidelijke taal.

Is er nog hoop?

Soms wordt gezegd dat de waarheid zal zegevieren. Wat jeugdzorg betreft is het nu inmiddels een reeks van meer dan 50 jaar waar men leugen op leugen stapelt, ouders protesteren en men gaat na een paar sussende woorden van politici als 'het heeft onze aandacht' of 'wij veranderen de wetgeving' al dan niet gevolgd door naamveranderingsoperaties van de instanties, gewoon verder op dezelfde voet: kinderen worden ont-ouderd, ouders worden tot wanhoop gedreven….

Ouders komen wederom in protest. Zo is er aanstaande woensdag 29-06-2016 14.00 tot 17.00 u een manifestatie op het bekende Malieveld in Den Haag. Het thema is de 'waarheidsvinding'!

De Tweede Kamerleden mw.V. Bergkamp en mw. B.I. van der Burg willen graag verzonnen dan wel leugenachtige 'feiten' van JZ-instanties op papier hebben (adres: Tweede Kamer, Postbus 20018, 2500EA Den Haag)

Ik hoop dat de manifestatie in Den Haag en het handelen van de Tweede Kamer zal bijdragen tot een eind aan de terreur van jeugdzorg en herstel van familiebanden voor die 500.000 kinderen in Nederland die een van hun ouders niet MOGEN / KUNNEN zien 'dank zij jeugdzorg'!


Ceterum censeo BJZ esse delendam (naar Cato Maior)