vrijdag 3 mei 2013

Ouders buiten spel bij transitie jeugdzorg!?

Toeval of niet, maar enige uren na het bericht:


bereikt ons onderstaande column van Mechtild Rietveld

Gemeenteraadsleden

Mechtild Rietveld 01 mei 2013  

Ik zat laatst aan bij een gezelschap van regio-raadsleden in gesprek met organisaties die iets met jeugdhulp doen. 

De raadsleden vroegen zich af hoe dat nu moet, als zij verantwoordelijk worden voor hulp aan jeugd en gezin. Moeten ze zich aaneensluiten? Wat kan je als raadslid doen? Eentje vroeg hoe de instellingen zich aan het voorbereiden waren op de transitie. Een bestuurder van een grote instelling zuchtte. Iedereen had een brief ontvangen van de provincies/stadsregio’s, dat in 2015 de subsidies worden gestopt. Want gemeenten gaan het dan ‘doen’. Dus wee gemeenten, weet dat wij nu al (financiële) zekerheid moeten krijgen over de continuïteit van de zorg voor de kinderen, c.q. de doorloop van de subsidie. Mooie visies en pilots zijn leuk, maar niet ten koste van ‘ons’ budget. Onze winkels moeten open blijven tijdens de verbouwing, geacht raadslid. Enne, gemeenten, dit wordt uw verantwoordelijkheid. Zonder uw garantie gaan kinderen teloor. En anders moeten we nu al maatregelen nemen en een Sociaal Plan maken voor bijvoorbeeld mensen die wellicht in 2015 eruit moeten. Dat Plan en de andere reorganisatiekosten worden uw verantwoordelijkheid, klonk het dringend-dreigend.


Slik. Krijgen wij dat allemaal 1-op-1 over ons heen?? Hoorde je de raadsleden denken. En dan moet je weten dat bijvoorbeeld deze zorginstelling nu nog meer dan 200% duurder is dan een collega-organisatie die een nieuwe ‘winkel’ is begonnen en geen verbouwing behoeft. In de oude winkels moet dus heel wat verbouwd en SociaalgePland worden. Vandaar deze zuchtende bestuurder.

Maar, de transitie moest toch ook een transformatie zijn? Instellingen moeten zich toch nu allang zijn gaan omvormen, zodat ze in 2015 klaar zijn? De transities brengen heel wat beweging teweeg, maar het zweemt naar ’Verandering opdat er niets verandert’. En de inwoners? Hen wordt niks gevraagd. Die stemmen met de voeten door zelf te kiezen voor hun zorg, als ze tenminste keuze hebben. In veel regio’s is sprake van grote, monopolide instellingen met wachtlijsten en een verplicht indicatiecircus. Dat circus lijkt voort te gaan leven op lokaal niveau, maar dan met een ander jasje: het heet dan buurtteam of so etwas. Dat is voor raadsleden nog wel even een harde noot om te kraken. Lees maar ‘s hier.

Bezorgd gingen de raadsleden huiswaarts. Als dadelijk ook maar één kind teloor gaat, rolt de kop van de wethouder! Ik zeg: laat je niet bang maken. Ga aan de slag, stop je geld in wat werkt voor kinderen en voor ouderen in plaats van in de gieter van ‘frictiekosten’ en indicatiecircussen.

Mechtild Rietveld

Meer columns van Mechtild Rietveld, leest u hier.

Opmerking JzDh+: 
Het betoog van mw. Rietveld komt veel overeen met het door ons eerder betoogde: 

De'transitie' lijkt alleen en uitsluitend een grote naamsveranderingsoperatie, zoals er enige voorgingen: 'voogdijraad' werd 'Raad voor de Kinderbescherming', MOB /JAC vele frivole stichtingen werden in 2005 BJZ, dan komen de CJG en nu moeten ze samenwerken met de gemeenten... de nieuwe Jeugdwet komt en het worden de 'gecertificeerde instellingen', welke, volgens die wet, 'afspraken met de gemeenten maken over de te leveren jeugdzorg.  


Omdat men ook wel inziet dat velen ontevreden zijn en er menig rapport is uitgebracht over het gewoonweg falen van BJZ en zelfs de Raad van State stelt dat de 'professionaliteit nog in de kinderschoenen staat' (amateurisme dus) en het niet nodig acht dat BJZ verder geprofessionaliseerd is, omdat goede hulp tocht af te dwingen is...gaat men gewoon verder en introduceert zaken als 'meldcode' en een heksenjacht op kinderen met PoppenVilla's , 'sociocards', 'tekeningen' en vooral 'signalen kindermishandeling'. Deze worden alle gesignaleerd zonder enige deskundige diagnostiek, maar 'waarheidsvinding' acht men daarom ook overbodig.  

BJZ acht zichzelf kennelijk onmisbaar bij de 'transitie'. Gewoonweg opheffen van een meer dan 40 jaar falend instituut, waar menig rapport over geschreven is, dat komt niet in de geest van zowel de gemeenten als BJZ op.

Als je écht aan 'het belang van het kind' denkt dan stop je eens met het gewoonweg vernederen van ouders en ontwrichten van gezinnen, kinderen ont-ouderen. (Ik refereer naar: de rapporten Samson en '909-zorgen' van prof. Slot c.s. en niet te vergeten prof. J. v.d. Acker die ronduit stelt: 'Jeugdzorg, al 40 jaar het zelfde verhaal... OPDOEKEN BJZ) 

De afspraken worden voor ons ingevuld: 


Afspraken over hoeveel 'gezinshuizen' worden gevuld met uw kinderen.

('gezinshuis': huis dat bestaat uit echtpaar, waarvan 1 ouder een affiniteit met jeugdzorg heeft, maximaal 4 'residentieel geplaatste kinderen' à 36.000 €/kind /jaar + enige pleegkinderen (ca. 7200 €/kind/jaar) en mogelijk eigen kinderen. Er wordt géén 'zorg' verleend in gezinshuizen!) Zo'n 'gezinshuisouder' is vaak een ex-BJZ-medewerker....) 

Afspraken over hoeveel kinderen 'jeugdzorg plus' krijgen (= jeugdgevangenis met ander naambordje!) 

Afspraken over hoeveel kinderen naar een pleeggezin gaan.

Afspraken over hoeveel kinderen een een of andere 'interventie' dan wel 'zorgtraject' moeten ondergaan...(er zijn er ca. 425, waarvan slechts een 30 tal enige bewezen effectiviteit heeft, de rest is gewoonweg geëxperimenteer!) à raison van 1730 €/traject/kind/maand! 

GEEN AFSPRAKEN met ouders over wat die willen en hoe die graag (eventueel) geholpen willen worden.... 

Opvallend wederom: er wordt NIET met ouders overlegd en échte deskundigen als kinderpsychiaters/ psychologen en artsen wordt geheel niet mee gesproken....

Het gaat wel om UW KINDEREN!!!

3 opmerkingen:

  1. Daarnaast zou het goed zijn als kinderrechters die bui zien hangen. Het is nu al een veel te groot risico op schade om al die kinderen uit huis te plaatsen, met de transitie wordt die chaos allen maar groter. Dus geen enkel excuus geldt: hulp thuis geven en kinderen thuis laten en alleen als er feitelijke zaken zijn of de ouders en het kind stemmen zelf toe, dan kan er een OTS en of UHP toegekend worden waarin duidelijk omschreven staat welke hulp er dan verleend dient te worden. Geen feiten geen rechtsmiddelen. Kinderen thuis bij hun liefhebbende ouders met hulp.
    Zal je zien hoe goed die transitie gaat verlopen. Het geld dat overblijft onmiddelijk inzetten voor deskundigheidsbevordering en deskundige hulp bij gezinnen thuis.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Wanneer heel deze eerstelijnsjeugdhulpverlening zich zou houden aan deskundig laten diagnosticeren voor enige dwang zoals OTS of UHP, dan kan het wel leuk zijn.
    Maar er dient duidelijkheid te komen op het gebied van overgang tot dwang.
    Spreek af dat jeugdzorgwerkers enkel coördineren.

    Ideaal zou zijn:
    jeugdzorgwerkers die luisteren naar wat ouders willen aan hulp,
    doorverwijzen naar een diagnost of een betere uitlegger waar vermoed wordt dat hulp nodig is maar dat niet duidelijk werd voor de ouders, en
    het aan een diagnost over laten welk hulptraject nodig is.

    Een jeugdzorgwerker of gezinsvoogd zou dat niet zelf mogen doen als niet-academicus.

    Vooral waar de hulp geïndiceerd wordt onder de dwang van een (OTS-/UHP-) 'beschermingsmaatregel' is academische kennis nodig (een diagnost die de cliënt zag en onderzocht)!

    Een jeugdzorgwerker mag coördineren maar zou niet zelf tot dwang mogen overgaan; dat moet voorbehouden worden aan specialisten met (psycho)medische opleiding,
    want aan een gedwongen hulptraject zitten haken en ogen en blijkt ook schadelijk te zijn voor het kind in zijn beleven en ontwikkeling.

    In 2007 publiceerde Joseph J. Doyle jr. een groots longitunaal onderzoek, waaruit bleek dat kinderen veel vaker beter-af zijn thuis in een 'moeilijke' omgeving dan in een pleegsetting.
    Ook andere wetenschappelijke rapporten (buiten BJZ om onderzocht met medici) vonden dat BJZ (de jeugdzorgwerkers) de nodige kennis niet matchen bij de case.

    Een kind mag niet in eigen beheer van BJZ met een OTS gehouden worden, maar hebben waar gediagnosticeerd een daarop gebaseerd behandeltraject nodig.
    Dat mag een gezinsvoogd coördineren maar niet opleggen uit eigen meningsvorming.

    Een diagnose door een specialist is nodig waar dwangmaatregelen ontstaan.
    Dat moet afgesproken worden door gemeenten.
    Want het wel moeten financieren maar geen inspraak meer mogen hebben na een OTS, is een lek in de gemeentelijke begroting! Financiële zeggenschap door gezinsvoogden!

    BeantwoordenVerwijderen